"یا من دل علی ذاته بذاته و تنزه عن مجانسة مخلوقاته" 🔺 بعضی از علمای ما (علامه حسن زاده آملی) در کلمات‌شان می‌گویند: بنده خوب، آن بنده‌ایست که خودش را سپر از برای نسبت دادن نقص به خدای خودش قرار دهد و هم‌چنین خداوندش را سپر از برای نسبت دادن کمال به خودش. خوب عبارتی است که ناشی از معرفت ایشان است که بنده باید خودش را حجاب و مانع از این قرار بدهد که این نقص و عیب‌هایی که دیده می‌شود از او به خدایش سرایت کند. 🔺 این‌قدر باید بنده نسبت به خالق خودش و صفات خالق خودش آگاهی پیدا کند که وجداناً بگوید "سبحانک إنی کنت من الظالمین". هر عیبی هست و هر مصیبتی و هر ناشایستی که به من وارد شود، پای تو در کار نیست. من این را می‌دانم که از طرف تو عیب و نقص پیدا نمی‌شود؛ هرچه هست مال من است. 🔸 «دلّ علی ذاته بذاته و تنزه عن مجانسة مخلوقاته»؛ بشر باید این دو موضوع را حفظ بکند و لذا بالاترین اذکار ما در اسلام تسبیح است. اصلاً تمام عبادات در تسبیح خلاصه می‌شود. یعنی خداوندا ما از آن چه که در ما از نواقص هست، چشم نمی‌بندیم تا بگوییم که خداوند به ما یک عیب و نقصی وارد کرد یا عیب و نقصی در ما ایجاد کرده! بلکه ما مخلوقیم و هر کمالی که در ما پیدا شود ولو ضعیف، از خود نمی‌بینیم و هر عیبی در خود ببینیم به تو نسبت نمی‌دهیم. 🔹منتهی تشخیص این که این مصیبت [که برای ما پیش‌آمد کرده] از کجا پیدا شده و چه گناهی باعث شده یا چه کسی باعث شده، این‌ها یک علم علی‌حده‌ای می‌خواهد که انبیاء و اولیاء به بشر نشان می‌دهند. در غیر آن‌ها آدم باید خودش جزئیاتش را بفهمد و هم از خدا بخواهد که به او نمایش بدهد. ☑️ مرحوم آیت الله سید ابراهیم خسروشاهی @seyedololama