باسمه تعالی *پرونده ویژه غدیریه* *امام، طریق محبت و ولاء* انسانها در زندگی خود، راهی بسیار طولانی از قبل ورود به دنیا تا زندگی در آن با همه فراز و نشیبش، و بعد از خروج از دنیا تا ابدیت طی می کنند، این راه طولانی مانند همه راه های مرسوم، نیازمند نور و روشنایی است. بارها تجربه کرده ایم که بر سر دوراهی ها مانده ایم، دچار حیرت و سرگردانی شده یا گاهی تردید کرده ایم. خاصیت نور، نجات دادن از حیرت ها و ظلمات است. اگر این نور طلوع و ظهور کرد، سیر و حرکت انسان در این مسیر طولانی، در شعاع نور واقع میشود و میزانی که انسان بتواند از این نورانیت خود را بهره مند کند، حجاب ها و حصارهای وجود انسان شکسته شده و زندانها به روی او باز می شود، در غیر این صورت، در این دنیا و در عالم دیگر نابینا محشور شده و در ظلمات و گمراهی ها خواهد ماند. «الله نور السماوات و الارض» نور و هادی آسمانها و زمین و تمام عوالم وجود، خدای متعال است. این خدای متعال است که مومن را تحت سرپرستی خود گرفته و مسیر او را روشن میکند. با دقت در آیات و روایات در می یابیم که همه انسانها در این دنیا دو دسته اند: یا کسانی اند که با نور هدایت خدای متعال زنده شده اند و با همین نور در جامعه زندگی می کنند و با این نور محشور می شوند:«اومن کان میتا فاحییناه و جعلنا له نورا یمشی به فی الناس» و دسته دوم کسانی هستندکه در ظلمات مادیات مانده اند و راه خروج را بر خود بسته اند:«کمن مثله فی الظلمات لیس بخارج منها» لذاست که جویای نور هدایت خدای عزوجل بودن، همه هستی ما در دنیا و آخرت را تشکیل داده و معیار سعادت ما در ابدیت خواهد بود. ذیل آِیه کریمه ای که اشاره شد، روایت بسیار زیبایی وجود دارد که میفرماید:مراد از این نور،«اماماً یؤتمّ به» امامی است که امامت جامعه را برعهده دارد. اتفاق زیبایی که در روز غدیر افتاد، و دستان ما را به دامان پرفیض و برکت امامت و ولایت متمسک کرد در راستای همین نور و هدایت معنا میشود. انسان برای ادامه راهش که گریزی از آن نیست، نیازمند نور و هدایت است. او باید به این نور الهی ایمان بیاورد و اگر در ایمانش ثابت قدم باشد، قلبش به نور ایمان روشن و نورانی میشود. «هم و الله ینوّرون قلوب المومنین» اهل بیت علیهم السلام هستند که قلبهای مومنان را نورانی میکنند و با این نور، از گمراهی ها، حیرت ها و ظلمات متراکم زمانه نجات می بخشند. اما چگونه میتوانیم از نور اهل بیت علیهم السلام در قلب خود بهره مند شویم؟ همه ما قطعا و یقینا اهل بیت علیهم السلام را از صمیم قلب دوست می داریم، به عشق ایشان زندگی و فعالیت میکنیم و حاضریم همه جان و مال و خانواده خود و همه امکاناتی که خدای متعال به ما هدیه فرموده در راه اوامرشان فدا کنیم و بازهم بدهکاریم، اما محبت قلبی به اهل بیت علیهم السلام تنها یک گنج نیست که در صندوقچه ای بنهیم و خوشحال به وجودش باشیم، بلکه سرمایه ای گرانبها برای ورود به عرصه های مبارزاتی در راه عالمگیر شدن ندای توحید است. و لذاست که در حوادث زمانه و پیچ و خم زندگی دنیا و فراز و نشیب حوادث فتنه گون و در دار تزاحم منافع باید همواره به این سرمایه الهی و نعمت عظمی توجه داشت و از آن هدایت خواست، خدای نخواسته ذره ای بی توجهی به سرمایه گرانبهایی که داریم آن را کمرنگ و ضعیف میکند و بی معرفتی نسبت به منزلت این نعمت به تدریج موجب محرومیت از آن خواهد شد. بنابر روایات، نور اهل بیت علیهم السلام در قلب مومن، روشن تر از نور خوشید در روز است، پس چه میشود که گاهی نمیتوانیم از هدایتش برخوردار شویم؟ مگر کسی برای وجود خورشید در روز و نورافشانی بی دریغش دلیل می طلبد؟؛ پس چه میشود که گاهی برای فدا کردن منفعتی پای آرمان این خورشید درخشان، نیازمند دلیل و برهان و دو دو تا چهارتای مادی میشویم؟ نقل است که امام صادق علیه السلام در مسجد الحرام ایستاده بودند و ابابصیر هم نزد ایشان بود. امام به ابابصیر فرمودند از کسانی که وارد مسجد میشوند بپرس آیا جعفر بن محمد علیهما السلام را ندیدید؟ یکی یکی وارد میشدند و ابابصیر سوال میکرد، می گفتند: خیر! وقتی ابوهارون مکفوف که نابینا بود، وارد شد، حضرت فرمودند از او هم سوال کن. ابابصیر سوال کرد و ابوهارون گفت: حضرت کنار شما ایستاده اند. چگونه است که گاهی یقین به حضور و مدیریت امام در وجود برخی کمرنگ میشود؟ و راز پررنگ بودن یقین به حضور و مدیریت امام در سراسر عالم-جزء و کل- آن در قلب برخی مومنان چیست؟ در راستای پاسخ به این سوالات، باید بدانیم که برای بهره مند شدن از نعمت عظیمی که داریم باید بنا بر روایات اقداماتی انجام دهیم.