‍ آب در کوزه و ما تشنه لبان می گردیم یار در خانه ما گِرد جهان می گردیم بوالعجب! رهبر معظم انقلاب اسلامی ایران در این چند سال اخیر بارها گفته اند ما باید تکیه به داشته های درون کشور داشته باشیم و نگاه و امید به خارج کاری عبث است. این اواخر هم اشاره کردند ما باید میدان را بدست مدیران جوانان انقلابی بدهیم. حال سوال اینجا است چرا عده ای پافشاری بر خارج دارند و مرتب داعیه حل مشکلات بدست خارجی ها دارند؟ مگر انقلاب ۵۷ به مدد نیروهای جوان داخلی پیروز نشد؟ مگر بحرانهای سالهای ۵۸ تا ۶۰ به همت جوانان انقلابی مدیریت نشد؟ مگر در دفاع مقدس این جوانان نبودند که حماسه مقاومت و ظفر را ایجاد نکردند؟ مگر در سنگر علم و صنعت نظامی این جوانان شگفتی خلق نکردند؟ مگر در دفاع از حرم آل الله این جوانان انقلابی ولایی شر داعش را خنثی ننمودند؟ پس چرا عده‌ای همچنان این جوانان را باور ندارند؟ ژاپن... چین... کره... مالزی و... به مدد باور پذیری جوانان خود به مرزهای موفقیت نرسیده اند؟ پس چرا بر طبل امید به خارج و بیگانگان دارند؟ در انتخابات ۱۴۰۰ باید مدیریت کشور و شهر و روستا را به جوانان انقلابی ولایی بسپاریم و ایشان را باور کنیم. براستی که: آب در کوزه ما تشنه لبان می گردیم یار در خانه و ما گِرد جهان می گردیم بهزاد مختاری خبرنگار