علم‌الهدی، پرچم افراشته‌ی هدایت در قرن چهارم بسم الله الرحمن الرحیم وصلی الله علی محمّد وآله الطاهرین. نسل پنجم امام هفتم شیعیان، و نواده‌ی سید ابراهیم مجاب (مدفون در حرم سیدالشهداء علیه السلام) بود که پدری عالم و فاضل داشت که نقیب علویان و سادات بود. مادرش نیز، سیده فاطمه دختر ناصر اطروش فرمان‌روای علویان طبرستان و زنی عالمه و فاضله بود که شیخ مفید، کتاب احکام النساء را به افتخار وی نگاشت. خواجه نصیرالدین طوسی در مجلس درسش هرگاه از آن عالم بزرگ یاد می‌کرد، می‌گفت صلوات الله علیه. استادش، عالم بزرگ شیعه، شیخ مفید، شبی در عالم خواب دید حضرت فاطمه سلام الله علیها دست دو دلبندش حسنین علیهما السلام را گرفته، نزدش آورد و فرمود: شیخ! دو فرزند مرا فقه بیاموز. فردای آن شب که به محل درس مراجعه کرد، قبل از شروع درس، سیده فاطمه، دست دو فرزندش رضی و مرتضی را گرفته به نزدش آورد و گفت: این دو فرزند مرا فقه بیاموز! این رؤیای صادقه کافی بود تا استاد، شاگردان خویش را در نهایت دقت پرورش دهد به حدی که سید مرتضی در علم و کمالات به مرتبه‌ی استاد خود رسید. نقل است روزی شاگرد و استاد سر مسأله‌ای به مذاکره‌ای علمی پرداختند و هیچ‌یک دلائل دیگری را نپذیرفتند؛ لذا چاره را در این دیدند صورت مسأله و رأی و دلیل خود را نوشته، در ضریح مطهر امیرالمؤمنین علیه السلام قرار دهند تا ایشان اعلام نظر بفرماید! و شگفتا که فردای آن روز پس از نماز صبح رفتند نوشته را از ضریح مطهر برداشتند، دیدند به قدرت امامت، این جمله بر کاغذ نقش بسته است: «انت شیخی و معتمدی؛ ولکن الحق مع ولدی علم‌الهدی ؛ تو شیخ من و مورد اعتماد من هستی؛ ولی در این مسأله حق با فرزند من علم‌الهدی است» و اینچنین بود که سید مرتضی به علم‌الهدی شهرت یافت. ۲۵ ربیع‌الاول سال ۴۳۶ ه‌ق، یادآور رحلت «مجدد اسلام در قرن چهارم» سید مرتضی علم‌الهدی است که در جوار حرم مطهر کاظمین علیهما السلام به رسم امانت به خاک سپرده شد و بعداً پیکر مطهرش به آستان مقدس سیدالشهدا علیه السلام منتقل گشت. شادی روحش صلوات. والسلام علیکم و رحمةالله وبرکاته. علی‌رضا احمدی دهبالایی (ایلامی) چهارشنبه ۱۹ مهر ۱۴۰۲ ؛ ۲۵ ربیع‌الاول ۱۴۴۵ @shabnamshabna