دینداری لذت‌بخش - مجلس۶ محبت الهی، و شوق لقاءالله قال الله تعالیٰ: - قُلْ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ هَادُوا إِن زَعَمْتُمْ أَنَّكُمْ أَوْلِيَاءُ لِلهِ مِن دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُا الْمَوْتَ إِن كُنتُمْ صَادِقِينَ. «سوره‌ی جمعه، ۶» ﺑﮕﻮ: ای ﻳﻬﻮﺩﻳﺎﻥ! ﺍﮔﺮ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﻰ‌ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺷﻤﺎ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺧﺪﺍﻳﻴﺪ ﻧﻪ ﻣﺮﺩم ﺩﻳﮕﺮ، ﭘﺲ [برای نیل به لقای محبوب] ﺁﺭﺯﻭی ﻣﺮﮒ ﻛﻨﻴﺪ ﺍﮔﺮ ﺭﺍﺳﺘﮕﻮ هستید. - قُلْ إِن كَانَتْ لَكُمُ الدَّارُ الْآخِرَةُ عِندَ اللهِ خَالِصَةً مِّن دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُا الْمَوْتَ إِن كُنتُمْ صَادِقِينَ. «سوره‌ی بقره، ۹۴» [به یهودیان] ﺑﮕﻮ: ﺍﮔﺮ [ﺁﻥﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﻣﻰ‌ﭘﻨﺪﺍﺭﻳﺪ] ﺳﺮﺍی ﺁﺧﺮﺕ [ﺑﺎ ﻫﻤﻪ‌ی ﻧﻌﻤﺖ‌ﻫﺎﻳﺶ] ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﻭﻳﮋﻩ‌ی ﺷﻤﺎﺳﺖ ﻧﻪ ﻣﺮﺩم ﺩﻳﮕﺮ، ﭘﺲ آرزوی مرگ کنید اگر راست می‌گویید. قال امیرالمؤمنین علیه السلام: - اِنِّى اِلى لِقاءِاللهِ لَمَشْتاقٌ، وَلِحُسْنِ ثَوابِهِ لَمُنْتَظِرٌ رَاجٍ. «نهج‌البلاغه نامه‌ی ۶۲» براستی که من آرزومند لقاى خدایم؛ و به پاداش نیک او، در انتظار و امید. - لَوْلاَ الاَْجَلُ الَّذي كتَبَ اللهُ عَلَيهِمْ لَمْ تَسْتَقِرَّ اَرْواحُهُمْ في اَجْسادِهِمْ طَرْفَةَ عَينٍ، شَوْقاً اِلَي الثَّوابِ. «نهج‌البلاغه، خطبه‌ی۱۸۴» اگر خداوند برای اقامت‌شان در دنيا زمان معینی مقرر نكرده بود، جان‌هایشان [حتی به قدر] چشم بر هم زدنی، تاب استقرار در بدن‌هایشان نداشت؛ از شوق [رسیدن به] ثواب ... توضیح: دوست‌دار حقیقی، مشتاق مشاهده‌ی محبوبَش است. درست است که مرگ تنها راه ملاقات و رؤیت جمال خداوند نیست، ولی معمولاً تحقق این امر، با عبور از گذرگاه مرگ میسّر است. کسی که به مقصدی عشق ورزد، هر آنچه به آن هدف رهنمون شود، محبوب او خواهد بود. یهودیان [از سر غرور و خودبرتربینی] می‌گفتند ما یهودی، و [در نتیجه، تنها] دوستان خداوند هستیم، و سرای جاوید آخرت فقط مختصّ ما است و دیگران بهره‌ای از آن ندارند. خداوند در این دو آیه، از لسان مبارک پیامبر ص این ادعای واهی آنان را به چالش کشیده، که اگر واقعاً چنین است و شما راست می‌گویید، چرا تمنای مرگ (و ملاقات خدا) نمی‌کنید که به آن سرای باقی درآمده، از نعمات پایدارش استفاده نمایید؟! این حقیقت را که «جَهود» حتی بیش از کفار و مشرکین، به دنیا و زندگی فانی آن دل بسته‌اند، خداوند در آیه‌ی ذیل برملا ساخته است: لَتَجِدَنَّهُمْ أَحْرَصَ النَّاسِ عَلَىٰ حَيَاةٍ وَمِنَ الَّذِينَ أَشْرَكُوا يَوَدُّ أَحَدُهُمْ لَوْ يُعَمَّرُ أَلْفَ سَنَةٍ وَمَا هُوَ بِمُزَحْزِحِهِ مِنَ الْعَذَابِ. «سوره‌ی بقره، ۹۶» ﻳﻘﻴﻨﺎً ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺣﺮﻳﺺ‌ﺗﺮﻳﻦ ﻣﺮﺩم ﺑﻪ ﺯﻧﺪگی [ﺩﺭﺍﺯ ﻣﺪﺕ] ﺧﻮﺍهی ﻳﺎﻓﺖ ﻭ [حتی ﺣﺮﻳﺺ‌ﺗﺮ] ﺍﺯ ﻣﺸﺮﻛﺎﻥ؛ ﻫﺮیک ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﺁﺭﺯﻭﻣﻨﺪ ﺍﺳﺖ ﺍی‌ﻛﺎﺵ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﺎﻝ ﻋﻤﺮﺵ ﺩﻫﻨﺪ، ﻭلی ﺁﻥ ﻋﻤﺮ ﻃﻮﻟﺎنی [هم] ﺩﻭﺭﻛﻨﻨﺪﻩ‌ی ﺍﻭ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﻧﻴﺴﺖ. و اصولاً این خصلت بی‌بهرگان از نعمت‌های بیشمار و جاودانه‌ی آخرت (اعم از یهود و کفار و ...) است که نه‌تنها هیچ شوقی به لقای خداوند ندارند، بلکه حتی آم را ناخوش نیز می‌دارند؛ دلیل آن هم، مصروف‌داشتن تمام همت خویش برای دنیای فانی، و (به سبب آن) نابودی و ویرانی سرای باقی است؛ امام صادق علیه السلام فرمود: قَالَ رَجُلٌ لِأَبِی‌ذَرٍّ -رَحِمَهُ اللهُ- مَا لَنَا نَکْرَهُ الْمَوْتَ؟! قَالَ: لِأَنَّکُمْ عَمَّرْتُمُ الدُّنْیَا وَخَرَّبْتُمُ الْآخِرَةَ فَتَکْرَهُونَ أَنْ تَنْتَقِلُوا مِنْ عُمْرَانٍ إِلَى خَرابٍ. «بحار الأنوار، ج‏۶، ص۱۳۷، ح۴۲» شخصی از جناب ابوذر پرسید: چرا ما از مردن بدمان می‌آید؟! فرمود: به خاطر اینکه شما دنیایتان را آباد، و آخرت‌تان را [به سبب گناهان بسیار] خراب کرده‌اید؛ همین است که دوست ندارید از جای آباد به جای ویران و خراب منتقل شوید! فرمایش گهربار حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام، گویای این حقیقت غیر قابل انکار است که فرقه‌ی ناجیه‌ی شیعیان [حقیقی و واقعی] جعفری اثنی‌عشری، و پیشاپیش آنان، امامان معصوم‌شان علیهم السلام (این بندگان شایسته‌ی خدا و عاشقان حقیقی محبوب لایزال)، از جمله صادق‌ترین و راستگوترین مدعیان محبت الهی‌اند؛ و این را از حالشان که مشتقاق لقای پروردگار هستند، کاملاً هویدا است. 💌 به دیگران ارسال کنید، در ثواب شریک باشید ❤️