#منوچهر_مدق #به روایت فرشته ملکی همسر شهید #قسمت_سیزدهم منوچهر چشمهاش را روی هم گذاشت و فرشته موهای سرش را با تیغ زد. صبح که برده بودش حمام، موهایش تکه تکه میریخت. موهای ریزی که مانده بود، فرو می رفت و اذیتش می کرد. گفت با تیغ بزندشان، حتی ریش هایش را کهتنگ شده بود. فرشته با همه بغضی که داشت، یک ریز حرف میزد. گاهی وقتها حرف زدن سخت است، اما سکوت سنگین تر و تلخ تر. آیینه را برداشت و جلوی منوچهر ایستاد. خیلی خوشتیپ شده ای، عین یول براینر. خودت رو ببین.» منوچهر همان طور که چشم هایش بسته بود، به صورت و چانه اش دست کشید و روی تخت دراز کشید.منوچهر را با خودش مقایسه می کردم. روزهایی که به شوخی دستم را میبردم لای موهاش، از سر بدجنسی می کشیدمشان، و حالا که دیگر مژه هایش هم ریخته بود. به چشم من فرق نداشت. منوچهر بود. کنارمان بود. نفس می کشید. همه زندگیم شده بود منوچهر و مراقبت از او آن قدر که یادم رفته بود اسم علی و هدی را مدرسه بنویسم. على کلاس اول راهنمایی می رفت و هدی اول دبستان.