یادداشت تهران تایمز درمورد این انتخاب: چرا ابراهیم؟ انتخاب همیشه کار سختی است. بخصوص اگر قرار باشد این انتخاب درباره چهره سال باشد. در سال 1401 کم نبودند کسانی که نامزد چهره سال بودند اما به دلایل متعدد انتخاب ما ابراهیم نابلسی، شهید جوان فلسطینی بود. مهم ترین علت این انتخاب به اهمیت قضیه فلسطین بازمی گردد. اگر چه بیش از 70 سال از این زخم عمیق و دردناک می گذرد اما این زخم برای جهان اسلام و هر انسان آزاده ای در جهان، هنوز تازه است. فقط از ابتدای سال جاری میلادی تا کنون حدود 90 فلسطینی به دست ارتش اشغالگر صهیونیستی کشته شده اند که تعداد قابل توجهی از آنان زنان و کودکان هستند. ابراهیم اگر چه سن زیادی نداشت اما اثرگذاری او بر تحولات جاری فلسطین زیاد بود. او با هوشمندی و خلاقیتی که در مبارزه با اشغالگران اسراییلی از خود نشان داد، به چهره ای الهام‌بخش در سرزمین های اشغالی و به ویژه کرانه غربی تبدیل شد. در حالی که اسراییل و حامی همیشگی آن آمریکا، تمام تلاش خود را به کار بسته اند تا با انواع و اقسام حیله ها، ماجرای فلسطین را در صندوقچه فراموشی حبس کنند، ابراهیم با زندگی کوتاه اما پربرکت خود و شهادت دلیرانه اش، نقشه آنان را برهم زد. عده ای با خوشخیالی گمان می کردند "توافق ابراهیم" تیر خلاص بر پیکره خونین فلسطین خواهد بود اما جام جهانی 2022 آیینه ای بود که به روشنی و وضوح، غلط بودن این محاسبات را اثبات کرد. شاید برخی از حکام خائن عرب راه عادی سازی رابطه با رژیم کودک کش را انتخاب کرده باشند اما مردم مسلمان منطقه هرگز فلسطین را فراموش نکرده اند و نمایش های پرسروصدای عادی سازی، چیزی از نفرت آنان نسبت به غده سرطانی اسراییل کم نکرده است. اکنون اسراییلی ها چنان از ابراهیم می ترسند که حتی اگر نوجوان یا جوانی فلسطینی عکس یا نمادی از این رزمنده شهید به همراه داشته باشد، مورد آزار و اذیت قرار گرفته و حتی دستگیر می شود. آنچه درباره شهید نابلسی اهمیت دارد، میراث اوست. میراثی که می توان آن را در آخرین جملات او پیش از شهادت یافت؛ ««من شهید خواهم شد، مادرم دوستت دارم، پس از من از وطن دفاع کنید، من محاصره شده‌ام و رایحه شهادت را استشمام می کنم، من به شما وصیت می کنم هیچ کس اسلحه اش را زمین نگذارد.» «زمین نگذاشتن اسلحه»؛ این همان چیزی است که اشغالگران از آن وحشت دارند. ابراهیم رفته است اما میراث او زنده است. مادرش که در روز تشییع با اسلحه ابراهیم، شانه اش را زیر تابوت پسر جوان خود داده بود، اینک به منبعی الهام بخش و نشان دهنده راه تبدیل شده است. پدر او که خود زمانی گمان می کرد می توان با اشغالگران به صلح رسید، اینک می گوید: این راهی است که هر انسان آزاده و شریفی می پیماید. عکس ابراهیم بر عمود 824 مسیر نجف به کربلا همچون چراغی در مسیر آزادگی می درخشد. همچین چند ماه پس از شهادتش کودکی در الخلیل به دنیا آمد که پدرش نام او را «ابراهیم نابلسی» گذاشت. اینها تنها چند نمونه از نشانه های زنده بودن نام و یاد این جوان مبارز فلسطینی است. همانطور که آیت الله سیدعلی خامنه ای رهبر انقلاب اسلامی در سخنرانی روز قدس امسال فرمود: امروز «اراده شکست ناپذیر» در فلسطین و همه منطقه‌ غرب آسیا جایگزین «ارتش شکست ناپذیر» صهیونیست شده است. این تغییر بزرگ و سرنوشت ساز با خون جوانان شجاعی همچون ابراهیم نابلسی رقم خورده است. ابراهیم رفت. زنده باد ابراهیم ها. @shahideqods