یادتون هست اون روزهای آغشته به ویروس کرونا رو؟ هیچ مکان عمومی‌ای نبود که بتونیم بدون ماسک حضور داشته باشیم؛ حتی داخل اتوبوس و ماشین! همه این قانون رو رعایت میکردیم و حتی اگه کسی رو می‌دیدیم که ماسک نزده بهش تذکر می‌دادیم. نیازی به شرح دادن نداشت، جلوی چشممون هم‌وطن‌هامون رو می‌دیدیم که نفس‌هاشون آلوده به ویروس شده و حق یک زندگی آروم رو ازشون گرفته بود. فرهنگ یه جامعه مثل هواییه که توش نفس میکشیم. هوا که آلوده بشه، نفس‌ها بند میاد، به خس خس می‌افته. فرقش فقط اینه که زجر کشیدن روح هم‌وطنامون رو برای نفس کشیدن توی یک زندگی سالم با آرامش نمی‌بینیم. که اگر می‌دیدیم دیگر برایمان عجیب نبود چرا عده‌ای باید باشند تا مراقب هوای روح ما باشند. مراقب نفس‌هایی که نیاز به یک هوای پاک دارند تا حال دلشان نورانی شود... ✨