💠 عبادتِ شوق‌انگیز و بانشاط

فرارسیدن رجب المرجب، ماه عبادت و بندگی، مبارک باد

گاهی انسان خیال می‌‌کند پس از آنکه مقداری از دین را به‌‌دست آورد دیگر به مرتبه‌‌ای رسیده است که می‌‌تواند بی‌‌حرکت بماند و نیازی نیست برای بهبود و اصلاح عبادت خود، افزودن بر دریافت‌‌هایش از قرآن و سنت پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله، مناجات با پروردگار در دل تاریکی شب، و توبه و استغفار تلاش و مجاهده کند؛ آنگاه رسالت دینی برای او به فرایندی تبدیل می‌‌شود که آن نشاط شوق‌‌انگیز در آن نیست؛ نشاطی که فقط از سرچشمه سجود در جان جوشیدن می‌‌گیرد. من احساس می‌‌کنم که تفاوت ظریف میان اسلام به‌‌عنوان یک رسالت دینی با دیگر نظام‌‌ها دقیقاً در همین نقطه است؛ چه اینکه مهم‌‌ترین ویژگی اسلام، خودسازی بی‌‌پایان آن است؛ خودسازی‌‌ای که فرد و گروه را کنترل می‌‌کند و همواره آن دو را به کتاب خدا عرضه می‌‌دارد؛ خودسازی‌‌ای که عمر فرد را از عمر اسلام جدا می‌‌کند. وقتی من عمر خودم را از عمر دینم جدا می‌‌کنم، آرام می‌‌شوم و شتابان پی نتیجه نمی‌‌دوم؛ چراکه خودش به اندازه خواهد آمد و خدا هم از من برای پیروزی حساب نخواهد ‌‌کشید، بلکه «صدق» مرا محاسبه می‌‌کند که او خود، در کتابش فرموده است : «لِيَجْزِيَ اللهُ الصّادِقينَ بِصِدْقِهِم‏» (تا خداوند صادقان را به‌‌خاطر صدقشان پاداش دهد) و «وَ مَا النّصْرُ إِلّا مِنْ عِنْدِ اللهِ» ‏ (و پيروزى تنها از جانب خداوند تواناى حكيم است‏). 📚 بارقه‌ها، ص٢۵٠ 🆔@shahidsadr