بسم الله الرحمن الرحیم 🔸🔸 هادی فِرز 🔸🔸 ✍️ محمد رضا حدادپور جهرمی «قسمت چهل و دو» هادی اگه الان بهش بگن کجای عراق رفته بوده و از اوضاع و احوال گذشته اونجا براش تعریف کنند، بعیده دوباره راضی بشه بره. از بس جاده و منطقه مخوفی بود و هست. مخصوصا در شب. و مخصوصا با شش هفت نفر زن و بقیه هم مردِ بی اسلحه. یک ساعتی نبود که از دِه حرکت کرده بودند که یهو هادی دید سه چهار تا موتوری مسلح، اطرافِ هادی در جاده گرفتند. همشون هم سر و صورتشون پوشونده بودند و فضای رعب آوری در اون تاریکی شب به وجود آورده بودند. یکی از موتور سوارها جوری پیچید جلوی هادی که هادی مجبور شد فورا ترمز کنه. وقتی یهو ترمز کرد، مرد و زن همه بیدار شدند و ترسیدند. پسری که با هادی بود، به هادی فهموند که تو حرف نزن تا متوجه نشن تو ایرانی هستی. نسبت به کلمه اربعین و زیارت و امام حسین هم واکنش به خرج نده. هادی هم گرخیده بود. دید زن ها خیلی ترسیدند. نقطه حساس غیرت هادی هم ترس زن و بچه بود. هم عصبانی شده بود که دارن خفتشون میکنن و هم نگران وضع زن و دختر مردم بود. دید چهار تا موتور سوار، با اسلحه ماشین رو محاصره کردند. یکی از اون افراد مسلح با دست اشاره کرد که در رو باز کن. هادی هم مجبور شد در ون رو باز کنه. پسری که با هادی بود فورا پیاده شد تا با اونا حرف بزنه. اما موفق نبود و حتی یک سیلی محکم هم خورد. سه چهار نفر مرد مسلح اومدند به طرف ون. همه رو پیاده کردند. هادی دید دیگه این نه شوخی برداره و نه کسی هست که به همین راحتی نجاتشون بده. با خودش گفت: خدایا چه غلطی بکنم؟ اگه درگیر بشیم، شاید فقط خودم بتونم درگیر بشم و اینا بقیه رو ببندند به رگبار. اگه هم ولشون کنم که همه رو لخت میکنن و دار و ندارمون بلند میکنند. مونده بود چیکار کنه. متوجه شد که سرگروه افراد مسلح میگه: برام مهم نیست که کجا داشتین میرفتین. من فقط طلا و پول میخوام. هر کی هر چی داره، بده به این نفر. (اشاره به یکی از دزدها کرد) خب بازم خبر خوبی بود. این که تکفیری نیست و فقط دزد سرِ گردنه است، جای شکر داشت. هادی دوست داشت بگه مَشتی ما با هم همکاریم. منم یکی هستم مثل خودت. بذار بریم و بزرگی کن و چیزی از ما بلند نکن! اما نه. موقع این حرفا نبود. بیچاره زن ها. مجبور شدند با چشم گریه، طلا و پولهایی که داشتند دو دستی بدن به یکی از دزدها. اون دزده که نمیتونست همه چیزو با دستش بگیره، تفنگش انداخت رو شونه هاش و تند تند چیز میزا رو میذاشت تو جیبش. هادی دید رییسشون اومد طرف هادی و پسر عراقی. اونی که پول و طلاها جمع میکرد هم اومد نزدیک تر و چیزایی که بلند کرده بود رو به رییسشون نشون داد. رییسشون با همون زبون خودشون بهش گفت: فقط همین دو تا گردنبند و هشت تا النگو و سه چهار تا انگشتر؟! برو وایسا درِ ون. فقط اونایی اجازه سوار شدن دارن که دوباره خودت تفتیششون کنی و هر چی دارن ازشون بگیری. اینا هم بذار تو جیبت بی عرضه. دزده رفت دمِ ون ایستاد. هادی و پسره هم کنارش ایستادند. مرد و زن شروع کردند یکی یکی اومدند به طرف ون. زائرا گوشت تنشون تکیده شده بود با این وحشتی که کردند و خسارتی که دیدند. دزده هم رحم نمیکرد. همه وسایلا رو میگشت که یه وقت کسی چیزی قایم نکرده باشه. هادی هم با فشاری که جمعیت می آورد و همه میخواستن فورا از اون صحنه هولناک فرار کنند و سوارون بشن، همش تعادلش به هم میخورد و میفتاد رو دزده! رییس دزدا هم با بقیه دوستاش نشسته بودند و داشتند مواد میزدند. تا اینکه کار این با زائرا تموم شد و همه سوار شدند. فقط موند هادی و پسره. هادی و پسره هم سوار شدند. دزده به رییسش اشاره کرد که ینی تمام شد و هر چی داشتن برداشتم. رییسش هم که معلوم بود اینجاها نیست و داره رو اَبرا راه میره، اشاره کرد که ینی بذار برن. ادامه دارد... 💕 @aah3noghte💕 @Mohamadrezahadadpour