🔻«ما را که مائیم» (متن خطابه ارزشمند #محمدرضا_شرفی_خبوشان در اختتامیه دوازدهمین #جایزه_جلال آل‌احمد) ▪️«...نویسندۀ ایرانی نیز از این جهت انسانی بی‌مانند است. شاهد و ناظر و عامل تاریخ است و راوی و حاضر و حامل رنج‌ها و حماسه‌ها و عشق‌ها و مصائب است. نویسندۀ ایرانی دریافته‌است، که حفظ و به سامان داشتن و بالندگی آرمان‌های نیک و اهداف متعالی قیامش، درگرو توجّه دادن خویشتن و مردمش به رواج و بسط و فرایادآوردن دلسوزی و مهربانی و همدلی و همراهی و هماهنگی است. چه کسی دل می‌سوزاند؟ چه کسی انسانی مهربان است؟ چه کسی همدل همسایگان و همشهریان و هم میهنان خود است؟ چه کسی همراهی و هماهنگی با نفوس جمعی را فضیلت می‌شمارد؟ نویسندۀ ایرانی پاسخ این سؤال‌ها را دریافته‌است و می‌داند که دلسوزان و مهربانان و همدلان و همراهان و هماهنگان یک سرزمین آنانند که آن سرزمین را از آن خود بدانند و نسبت بدان حسّ مالکیت داشته باشند. از خود دانستن و حسّ مالکیت است که تعهّد می‌آورد و تعهّد ایمان به انجام وظیفه در جهت انتفاع دیگری است. دیگران اگر نباشند فضیلت‌ها معنا پیدا نمی‌کنند، مهربانی و دلسوزی و همدلی و همراهی و هماهنگی واژه‌هایی می‌شوند فاقد ارزش و خالی از محتوا و اگر این دیگران، غیر از ما و من به حساب آیند، باز هم بنیاد و مایۀ تعهّد سست می‌شود و فضیلت‌ها آلودۀ ریا و رنگ و دغل می‌شوند...» 🔗 متن کامل این سخنرانی را در سایت شهرستان ادب بخوانید: shahrestanadab.com/Content/ID/11311 ☑️ @ShahrestanAdab