امام، محیط بر مکان و محیط بر زمان است. امام، عاشورا را به‌گونه‌ای می‌بیند که گویی همان لحظه در مقابل‌ش در حال رخ دادن است؛ به زبان ساده، به‌سان یک پخش زنده. گویی همان لحظه در حال وقوع است. امام، در همان لحظه و مکان، می‌بیند که اکنون جنگ شروع شده است. اکنون یاران تک‌تک به میدان رفتند. اکنون بنی‌هاشم به نبرد تاختند. اکنون‌ها را پشت سر هم می‌بیند. حتی تا آن اکنونی که "الشمر جالس علی صدرک" این جاست که در ناحیه مقدسه می‌فرماید: فَلاََ نْدُبَنَّک صَباحاً وَ مَسآءًا وَ لاََبْکِیَنَّ لَک بَدَلَ الدُّمُوعِ دَماً صبح و شام بر تو مویِه می‌کنم و به جاى اشک براى تو خون گریه می‌کنم