اسفند، اردیبهشتی ترین حالتِ زمستان است. از همان ماه هایِ خوبِ خدا که جان می دهند برایِ دل را به خیابان زدن های بی هوا و قدم زدن هایِ طولانی ... انگار تمامِ آدم ها تن پوشی از مهربانی به تن کرده اند، و لب های تمامِ عابرانِ شهر در صمیمانه ترین حالتِ لبخند است. اسفند، به گرگ و میشِ صبح می مانَد، به خورشیدی در آستانه ی طلوع، و به رنگ هایِ بنفش و سرد و بی روحی، در آستانه ی سبز شدن‌ ... اسفند، یعنی زمستان رفتنی ست، یعنی بهار در راه است.