گاهي آن حضرت (عليه السلام) اين آيه را قراءت مي فرمودند: (أينما تكونوا يدرككم الموت و لو كنتم في بروج مشيّدة)[1] ؛ «هر جا باشيد مرگ خواه ناخواه شما را در مي يابد و مي ميريد». اگر با مرگ شرافتمندانه نميريد، با بيماري هاي غير شرافت مندانه رخت بر مي بنديد و اگر طيّب و طاهر نشديد، مردار مي شويد. انسان بايد ميوه‌ي شاداب خود را به مهمانش اهدا كند؛ وگرنه مي پوسد. ميوه‌ي روي درخت يا چيده شده‌ي از آن، براي ابد نمي ماند و امكان خلود در اين مرحله، محال است. از اين رو، هر انساني كه در اين دنياست، بايد خود را در راه خدا صرف كند و اگر در اين راه يعني في سبيل الله مصرف نشود، مي پوسد. عمر انسان، ميوه‌ي شاخسار طبيعت است. وقتي اين ميوه رسيد و خون و آبروي شخص ارزشي پيدا كرد و دين در وضعيتي بود كه براي حمايت آن بايد نثار و ايثار نمود، حيف است كه از اين ميوه‌ي باارزش استفاده نكنيم و آن را به خداوند اهداء ننماييم و رايگان بگذاريم و بگذريم تا بپوسد. [1]ـ سوره‌ي نساء، آيه‌ي 78. از کتاب :{شكوفايي عقل در پرتو نهضت حسيني، صفحه 22} اثر ارزشمند حضرت آیت الله العظمی جوادی آملی(دام ظله) 💠 @shefavahajat