نشانی : الخرائج و الجرائح ج ۱، ص ۴۱۴
وَ مِنْهَا: حَدِيثُ تَلِّ اَلْمَخَالِي : وَ ذَلِكَ أَنَّ اَلْخَلِيفَةَ أَمَرَ اَلْعَسْكَرَ وَ هُمْ تِسْعُونَ أَلْفَ فَارِسٍ مِنَ اَلْأَتْرَاكِ اَلسَّاكِنِينَ بِسُرَّ مَنْ رَأَى أَنْ يَمْلَأَ كُلُّ وَاحِدٍ مِخْلاَةَ فَرَسِهِ مِنَ اَلطِّينِ اَلْأَحْمَرِ وَ يَجْعَلُوا بَعْضَهُ عَلَى بَعْضٍ فِي وَسَطِ بَرِّيَّةٍ وَاسِعَةٍ هُنَاكَ فَفَعَلُوا فَلَمَّا صَارَ مِثْلَ جَبَلٍ عَظِيمٍ صَعِدَ فَوْقَهُ وَ اِسْتَدْعَى أَبَا اَلْحَسَنِ عَلَيْهِ السَّلاَمُ وَ اِسْتَصْعَدَهُ وَ قَالَ اِسْتَحْضَرْتُكَ لِنَظَارَةِ خُيُولِي وَ قَدْ كَانَ أَمَرَهُمْ أَنْ يَلْبَسُوا اَلتَّجَافِيفَ وَ يَحْمِلُوا اَلْأَسْلِحَةَ وَ قَدْ عَرَضُوا بِأَحْسَنِ زِينَةٍ وَ أَتَمِّ عُدَّةٍ وَ أَعْظَمِ هَيْبَةٍ وَ كَانَ غَرَضُهُ أَنْ يَكْسِرَ قَلْبَ كُلِّ مَنْ يَخْرُجُ عَلَيْهِ وَ كَانَ خَوْفُهُ مِنْ أَبِي اَلْحَسَنِ عَلَيْهِ السَّلاَمُ أَنْ يَأْمُرَ أَحَداً مِنْ أَهْلِ بَيْتِهِ أَنْ يَخْرُجَ عَلَى اَلْخَلِيفَةِ . فَقَالَ لَهُ أَبُو اَلْحَسَنِ عَلَيْهِ السَّلاَمُ وَ هَلْ تُرِيدُ أَنْ أَعْرِضَ عَلَيْكَ عَسْكَرِي قَالَ نَعَمْ. فَدَعَا اَللَّهَ سُبْحَانَهُ فَإِذَا بَيْنَ اَلسَّمَاءِ وَ اَلْأَرْضِ مِنَ اَلْمَشْرِقِ إِلَى اَلْمَغْرِبِ مَلاَئِكَةٌ مُدَجَّجُونَ فَغُشِيَ عَلَى اَلْخَلِيفَةِ فَلَمَّا أَفَاقَ قَالَ أَبُو اَلْحَسَنِ عَلَيْهِ السَّلاَمُ نَحْنُ لاَ نُنَافِسُكُمْ فِي اَلدُّنْيَا نَحْنُ مُشْتَغِلُونَ بِأَمْرِ اَلْآخِرَةِ فَلاَ عَلَيْكَ شَيْءٌ مِمَّا تَظُنُّ .
خليفۀ عباسى در سامرّا به لشكرش-كه نود هزار سوار از تركان بود- دستور داد كه هر كدام خرجين اسبش را پر از خاك قرمز نموده و در وسط بيابان، در يك جا بريزند تا تپه‌اى درست شود. آنها هم فرمان او را اجرا كردند. وقتى كه آن خاكها مثل كوهى شدند، خليفه بالاى آن رفت. و از امام على النقى-عليه السّلام- هم خواست تا بالا رود. به حضرت گفت: اينجا احضارت نمودم تا سواران مرا ببينى! و دستور داده بود كه تمام نيروهايش، لباسهاى جنگى بپوشند و مسلح باشند. از اين رو سپاه، با بهترين زينت و با تمام عده و با رعب و هيبت، حاضر شده بودند. (و هدفش از اين كار اين بود كه دشمنانش را بترساند. و از امام-عليه السّلام- وحشت داشت كه نكند او به يكى از افراد اهل بيت پيامبر بگويد تا بر عليه خليفه قيام كند). هنگامى كه امام-عليه السّلام-اين مانور را ديد، فرمود: مى‌خواهى من هم لشكرم را به تو نشان بدهم؟ گفت: آرى. حضرت دعا كرد، ناگهان بين آسمان و زمين از مشرق تا مغرب پر از ملائكه مسلح شد. هنگامى كه خليفه اين شكوه و عظمت را ديد، غشّ كرد. وقتى كه به هوش آمد، حضرت على النقى-عليه السّلام-فرمود: ما در مورد دنيا با شما رقابت نمى‌كنيم بلكه به كار آخرت مشغول هستيم. از آنچه ديدى وحشت نكن .