در قرآن کریم داریـم که آدم وقـتـی از دنـیا می‌رود، تک و تنها می‌شود. «وَ لَقَدْ جِئْتُمُونا فُـرادى‏»؛ اگـر آدم در دنـیـا پاکیـزه باشـد، با تنهایی خـودش خیـلی خـوب می‌سـازد. امـا اگـر اینـگـونه نباشـد، وای به حـال تـنـهـایـی‌بـرزخ و قـیامت... اگر آدم اخـلاقش بد باشـد، از خودش می‌رنجـد. برعکـس اگر هم خـوب باشــد، خــودش مــی‌ شـود بهـشــت... قــرآن می‌فـرمـاید: «فَأَمَّـا إِنْ كـانَ مِـنَ الْمُــقَـرَّبـيـنَ‌فَـرَوْحٌ وَ رَيْحـانٌ وَ جَنَّةُ نَعيـم‏»؛ نمی‌فرمـاید‌ در بهشـت است؛ مـی گـوید خـودش #بهشـت است. خودش هزاران باغ گل است....نیازی نیسـت که از بیرون گل بیاورند. البته زحمـت دارد. برای کسب اخلاق خوب باید زحمت کشید. اما زحـمـتـش سـی سـال اســت؛ بـهــره‌اش بی‌نهایت... آدم می‌شود مجسمۀ شادمانی... • آیت‌الله جاودان ⎿ @shirintarinzekr