حماسه گردان عمار در تنگه ابوقریب در 21 تیر 1367، چند روز قبل از اعلام رسمی پذیرش قطعنامه 598 از سوی ایران، عراق در منطقه فکه پیشروی کرد و از طریق تنگه ابوقریب به ایران حمله کرد. با توجه به اینکه قوی‌ترین یگان‌های ارتش جمهوری اسلامی در این منطقه مستقر بودند، در ابتدا با خوش‌بینی با تک دشمن برخورد کردند، ولی با رسیدن خبرهای بعدی، عمق فاجعه مشخص ‌شد. ارتش عراق با دور زدن قوای ارتش، ضمن پیشروی در عمق خاک ایران، درصدد به اسارت گرفتن هزاران نفر بود. عملیات دشمن چنان بود که تا قبل از غروب آفتاب، نیروهای شناسایی و اطلاعات عملیات خبر دادند که منطقه آن سوی پل کرخه تخلیه شده و سربازان خودی، در صف‌های طولانی، با پای پیاده و خسته و تشنه در حال عقب‌نشینی هستند. هزاران سرباز نیز در این سوی رود کرخه و شهرهای اندیمشک و دزفول پراکنده بودند. به لشکر 27 محمد رسول‌الله‌ دستور داده شد تا به هر نحو ممکن، جلوی دشمن را سد کند. بزرگ‌ترین خطر، پیشروی عراق تا پل کرخه و حتی قطع جاده اندیمشک ‌ـ ‌اهواز بود. گردان عمار که نیروهایش آماده رفتن به مرخصی بودند، مسئولیت این کار را پذیرفتند. محمدرضا یزدی، فرمانده گردان عمار و غلامرضا صالحی، قائم‌مقام لشکر 27 محمد رسول‌الله‌ پس از جمع‌آوری نیروهای خود و توجیه آن‌ها، با کمترین امکانات و مهمات، برای مقابله با عراقی‌ها به سمت تنگه ابوقریب پیش رفتند. آن‌ها با وجود تلفات سنگین اجازه عبور از این تنگه را به ارتش عراق ندادند. در این عملیات دو روزه، تعدادی از نیروهای گردان عمار به دلیل نبود مهمات کافی و عدم پشتیبانی به شهادت رسیدند. اما مقاومت آن‌ها، باعث عقب‌نشینی نیروهای عراقی شد و این تنگه از اشغال دوباره عراقی‌ها در امان ماند.