🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_کرامت_الله_غلامی* #نویسنده_غلامرضا_کافی* #قسمت_ششم 🎙️به روایت محمدیوسف غلامی نمیدونستم چرا این جوری هست. دیگه از اتاق بیرون نیومدم و دراز کشیده بودم و دعا میکردم که بچه پسر باشه. زمستان سال ۱۳۳۷ بود و اون شب ،بارون هم نم نم می اومد. نمیدونم کی خوابم برده بود تا چشام باز ،کردم دیدم صبح شده. جلدی بلند شدم و رفتم اون یکی اتاق و دیدم مادرم دراز کشیده و بچه هم کنارش هست و مادربزرگم و معصومه گوشه اتاق دراز کشیدن و خوابیدن . معلوم بود دیشب تا دیر وقت بیدار بودن .یواش رفتم بالای سر بچه که مادرم چشمش رو باز کرد - ننه بیدار شدی؟ اومدی بچه رو ببینی؟ بشین نگاش کن هی دلدل میکردم که بپرسم دختر هست یا پسر ،که مادرم خودش از نگاهم متوجه شد چی میخوام بپرسم. اونم میدونست من بعد از کرامت که فوت ،کرده چه قدر احساس تنهایی میکردم - ننه بشین نگاش کن ببین چه دختر خوشکلیه! تا که گفت چه دختر خوشکلیه من دیگه زمین ننشستم و از همین خونه رفتم بیرون - يوسف کجا میری؟ ،ننه نمیخواستی بغلش کنی!؟ - ننه باید برم مدرسه بعد که اومدم حالا شش صبح بود مدرسه کجا بود صبح به اون زودی. اصلاً خوشحال نبودم. انتظار یه پسر میکشیدم تا چند روز اصلاً نزدیک بچه که اسمش رو گذاشته بودیم ناهید نمیشدم. خیلی تو خودم بودم و با بچه های تو کوچه بازی نمیکردم. مثل یه نوجوان پانزده ساله فکر می کردم. انگار نه انگار من یه بچۀ هشت ساله بودم .ولی عشق برادر داشتن خیلی تو وجودم بود و حسرت میخوردم که چرا خدا یه برادر بهم نمیده. مرداد ۱۳۳۹ بود؛ اوج گرمای هوا و فصل رسیدن خرمای صحرارود... ناهید دوسالی داشت که فهمیدم مادر دوباره بارداره - #ادامه_دارد ... #ڪانال_شهداےغریـب_شیـراﺯ: ﺩﺭ ایتا : https://eitaa.com/shohadaye_shiraz #نشردهیـد یادشهدازنده شـود اجرشهادت ببرید •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*