گفتم مادر! گفت جانم ( بَتِمه: جانِ مار! بَتِه:جااان) گفتم درد دارم! گفت : بجانم ( وِ رِه باهاتِمه: درد دارِمّه! مِه رِ باهاتِه: تِ درد بَخواره مِه جانِ رِ) گفتم گرسنه ام! گفت : بخور از سهم نانم (بَتِمه وِشنامِه! مِه رِ بَتِه: مِه نونِ بخِر) گفتم كجا بخوابم! گفت: روى چشمانم ( باهاتِمه: کِجه بَخواسِم! باهاتِه: مِ چشمِ سَر) اما يكبار نگفتم ! مادر!، خوبم ، شادم…! ( ولی یگ دَفِه نَتِمِه: جانِ مار، مِن خارِمه، شادِمه) هميشه از درد گفتم و از رنج.. جوانی ات رو با بچگی هایم پیر کردم( تِ جِوانی رِ با شِ وَچِّه وَچِّه کارا پیر هاکاردِمه) مرا به موی سپیدت ببخش مادر دستان پر مهرت را بوسه باران میکنم.