بانگِ خوش فطریۀ امسال دمیده است در سینه هلال مهِ شوّال دمیده است عید برکات است و مواعید الهی صبحی است که بر دفتر افعال دمیده است فصلی دگر از مژدۀ عشق است زمین را از خیر محوّل که بر احوال دمیده است باری رمضانی دگر از دست شد و عید بی فیض رخ کعبۀ آمال دمیده است ذکر خوش آیات سحر رفت و دوباره گنغمه ای از غربت انزال دمیده است قرآن شده تنها و دگر باره نوایی باز از غم تنها شدنِ آل دمیده است ای کاش ببینیم که در سایۀ فطری بر مسجدُالأقصیٰ دَمِ اقبال دمیده است آوای أناالمهدی عج از آن وادیِ احساس در شش جهتِ خلق به اجلال دمیده است این نغمه به دلداری اولاد محمّد ص تا قتلگه و خیمه و گودال دمیده است مجتبی تاجیک «ساده» @shoraostantehran