....همین امشب منبر برو
🔶حجت الاسلام سید ابوالقاسم شجاعی(ره) من و مادر و برادرم در یک منزل کوچک با هم زندگی می کردیم. شب های بیست و یکم ماه مادرم روضه داشت. چهارسالم بود که وضعیت قند و شکر و در کل شیرینی جات در مملکت بسیار نابه سامان شد و این قبیل چیزها کم یاب شد. گیر احدی نمی آمد.
.
🔶شب بیست و یکم ماه شد، مادرم به من و برادرم گفت که بروید برای روضه هر طور هست قند و شکر پیدا کنید.
.
🔶رفتیم با برادرم محلی که می گفتند قند و شکر هست. دیدیم ازدحام جمعیت طوری است که ما اصلاً نمی توانیم جلو برویم و برگشتیم.
.
🔶مادرم گفت توت بخرید. نبود. خرما بخرید. نبود. کشمش بخرید، نبود.... دست آخر ایشان گفت چیزی را بهانه می کنیم، آقایان مداح که آمدند پول را روضه را می دهیم و می گوییم قادر به پذیرایی نیستیم. هرجا رفتید و توانستید روضه ی منزل را هم بخوانید. این ماجرا صبح اتفاق افتاد.
.
🔶شوهر خاله ای داشتم به نام آقای داوری که در دارایی کار می کرد. یک ظهر دیدیم سر و کله ی ایشان پیدا شد. صندلی گذاشتیم، نشست. مادرم پرسیدند شما چطور این وقت تشریف آوردید این جا؟ گفت: «من الان از اداره آمدم منزل. طلعت ـ همسرم ـ سیدالشهدا را خواب دیده است. حضرت فرموده بودند بتول امشب روضه دارد ولی نه قند دارد نه شکر. این خواب را که تعریف کرد به خیر گرفتیم و من برایتان قند و شکر آوردم.» بعد هم یک دستمال ابریشمی پر گذاشت روی زمین.
.
🔶من بچه بودم، می شنیدم و می دیدم. در آن زمان تلفن نبود. ماشین نبود. خاله ی ما خانه اش دم راه آهن بود که آخر شهر محسوب می شد. خانه ی ما مولوی بود. کسی از وضعیت داخله ی ما خبر نداشت که یک دفعه در خانه را بزنند و بگویند شکر...
.
🔶در کودکی ذهن من متوجه یک حقیقت بزرگ شد. شوهر خاله ام که رفت، گفتم مادر! من می خواهم منبری شوم. راه پدرم را می خواهم بروم. اولین شعر را همان ساعت مادرم یادم داد: «عمو بیا دم رفتن نظر به حالم کن / رسید جان به گلویم، عمو حلالم کن.» به من گفت بخوان. خواندم. گفت خیلی لحن خوبی است و به درد منبر می خورد. همین امشب برو منبر. همان شب بیست و یکم من رفتم منبر و زن ها با همین شعر و با لحن من به گریه افتادند. از همان شب و همان جا این نقش نوکری را به من عطا کردند. با همان چند شعر کوتاه کم کم این همسایه و آن همسایه، چهاردهم ماه و پانزدهم ماه، من را می خواستند و شروع شد.
.
🔶ما هر روز با آقای فلسفی جلسه داشتیم. بنده از نوجوانی با ایشان مأنوس بودم. شاید بین خطبا نزدیک تر از من به ایشان نبود.
در آخرین جمعه حیات مرحوم آقای فلسفی (ره) همراه با آقای عسگر اولادی خدمتشان رسیدیم، ایشان پرسیدند: آقای شجاعی در مجلس حضور دارند؟ گفتم بله و خدمتشان رسیدم.
آخرین کلمات شان هم به من بود که گفتند: «روز شنبه شما و آقای مهدیان و آقای نجفی مهمان من هستید.» این را که گفتند، چایی را گذاشتند زمین. من بغل شان کردم و ایشان به حالت سکرات رفت و بعد هم از دنیا رفت.
.
🔶ایشان زمان رژیم پهلوی پنج سال ممنوع المنبر شده بودند؟
بله، ایشان محبت کرده بودند و منابر خاص را محول کرده بودند به من. خودشان هم گاهی پای منبر می آمدند و بعد از منبر که منزل می آمدیم، اشکالات من را گوش زد می کردند. به خصوص بعد از مجالس بزرگ و مهم مثل مجلس ایت الله شاهرودی.
.
🔶اصولاً ایرادات فنی می گرفتند. یک بار ایشان پای منبرم بودند و بعد پرسیدم ایرادم چه بود؟ ایشان گفتند: «چرا برگشتی و به پنجره نگاه کردی؟ حواس همه پرت شد. پشت سر تو همه سرشان برگشت به سمت شیشه. تو باید مستمعین را نگاه کنی.»
.
🔶روزی در محضر آقای فلسفی (ره) در منبر گفتم: در فلان مجلس ۲ هزار نفر شرکت کردند؛ بعد از منبر آقای فلسفی به بنده فرمودند هیچ وقت عدد را در منبر نگو! یک بار نیز در منبر گفتم زنازاده پسر زنازاده؛ این بار نیز آقای فلسفی فرمودند: بزرگترین اشتباه را کردی! گفتم: عین کلام را بیان کردم؛ فرمودند: منبری نباید در منبر فحش دهد و در این ارتباط نیز باید بگویی: آلوده دامن، پسر آلوده دامن. آنچه بنده از ایشان آموختم تاکنون ملکه ذهنم است.
.
🔶روزی پس از آن که منبرم در مسجد امیرالمومنین (سلام الله علیه)، خیابان کارگر شمالی تهران تمام شد و قصد داشتم از مسجد خارج شوم فردی که در حال نماز خواندن بود به من اشاره کرد بمان. بنده کنارش نشستم و او بعد از اتمام نمازش به من گفت: من آزادشده شما هستم. گفتم: منظورت چیست؟ گفت: روزی از جلوی جلسه عزاداری تالار سیاره می گذشتم و سخن شما را درباره شراب شنیدم که گفتید: تو که پسر پیامبر هستی چرا حیا نمی کنی؟! با شنیدن این سخن به خود لرزیدم، به خانه رفته و هرچه شراب داشتم دور ریختم.
کانال سیره علما @sireolama