#اجراهای_استودیویی_و_پیامدهای_آن روزگاری، حداکثر انتظار از ذاکران و مداحان، غنای محتوا و سبک و نیز اجرای هنرمندانه بود. اما امروزه بر اساس تأثیر فراوان رسانه‌های مجازی، تَحوُّل، تَلوُّن و روزمرگی رفتار مخاطب؛ برخی از مداحان برای جبران خطاهایی که همواره از آن غفلت داشته‌اند (از جمله غنای محتوایی و ارتقای سطح هنری اجرا)؛ و با هدف جذب حداکثری مخاطب و از دست ندادن او به هر قیمت، به دستاویز دیگری پناه برده‌اند و آن اجرای استودیویی است... اجرای استودیویی بی‌گمان همان نقشی را بازی می‌کند که اکوهای میلیونی دیروز و میلیاردی امروز، به داد برخی مداحان بدصدا رسیده‌ و مشکل تنبلی آنان را در تربیت صدا، جذابیت، تحریر و شفافیت برطرف کرده‌است! مقایسه اجرای یک تصنیف در استودیو با همان اجرا در هیئت، این حقیقت را اثبات می‌کند که مخاطب، اجرای استودیویی را بهتر می‌بیند و می‌پسندد؛ چون ضعف‌های آن برطرف شده است! به‌راستی آن ضعف‌ها چیست که مخاطب آن را می‌فهمد و آن را پس می‌زند؟ آن ضعف در شعر است یا در اجرا؟ با مرور تاریخ مداحی دو دهه اخیر * و اتفاقاتی که در هیئت‌ها افتاده است، خواهید دید همواره این قانون نانوشته وجود داشته است که موضوع رشد و ارتقای مداحی در اکثر مواقع، در قالب و فرم محدود مانده است. سِیر تعدد قالب‌های سینه‌زنی و تنوع ریتم در این سال‌ها را مرور کنید تا این حقیقت در ذهن شما بیشتر جلوه کند. آن‌گونه که برخی مداحان در دوره‌هایی، به جای تقویت اجرا به تنوع سبک روی آوردند؛ نوحه را به زمینه تبدیل کردند، سپس شور را به قالب‌های نوحه افزودند تا جذابیت خاصی به جلسات ببخشد؛ اما پس از آن در برابر مطالبه عموم، این تنوع‌گرایی در سطح سلیقه و خواست مخاطب باقی ماند و در همان سطح درجا زد. تعدد قالب‌های زمینه؛ و سپس تعدد قالب‌های واحد؛ و اکنون تعدد قالب‌های شور، افزودن هروله(که پیش‌تر منحصر به شب و روز عاشورا بود)؛ تند شدن ریتم سینه‌زنی و...؛ همه و همه تلاش‌هایی است برای تنوع اجرا و به‌عبارتی رو کردن همه برگه‌های موفقیت... و از زاویه دیگر، درجا زدن در عرصه سبک، باقی ماندن در عرصه فرم‌گرایی و غافل ماندن از دیگر جلوه‌های اجرا... در میان این همه تنوع، آنچه کمتر به آن توجه شده، نقش مخاطب در اجراست... @smahdihoseinir