📚 ﷽ 📚 #سلوک_معنوی #حیات_عارفانه 🖌... وَ مَنْ يُرِدْ ثَوَابَ الدُّنْيَا نُؤْتِهِ مِنْهَا وَ مَنْ يُرِدْ ثَوَابَ الْآخِرَةِ نُؤْتِهِ مِنْهَا ۚ وَ سَنَجْزِي الشَّاكِرِينَ (آل‌عمران، ۱۴۵) 🔹این فقره، تمامِ زندگیِ انسان را در یک جمله خلاصه کرده: انسان یا پیِ دنیاست، یا پیِ آخرت. دنیاخواهان را هم خدا بی‌نصیب نمی‌گذارَد؛ البتّه همه آن‌چه می‌خواهند را به آن‌ها نمی‌دهد، "نُؤْتِهِ مِنْهَا"؛ یعنی بخشی از آن‌را می‌دهد. 🔹درهرحال، طبقِ این عبارت، کامروایی در دنیا نسبی است و برای هرکس، چیز یا چیزهایی مفقود است و عیشِ همه به‌نوعی منقّص است. 🔹امّا راجع به آخرت‌طلبان چرا گفته "نُؤْتِهِ مِنْهَا"؟! محدودیّت‌های عطای آخرت بخاطرِ محدودیّتِ لطفِ خدا نیست، بخاطرِ نقصانِ ظرفیّتِ ارواحِ بهشتیان است و عدمِ ظرفیّتِ محیطِ بهشت برای برخی چیزها. (مثلاً اگر کسی سودای خدایی در بهشت داشته باشد، آیا شدنی است؟ یا اگر هوس کند دیگر بهشتیان را از آن بیرون کتد، آیا شدنی است؟ یا اگر چنان‌چه مقامات و درجاتِ افرادی را که خدا آن‌ها را بر او برتری داده بخواهد، شدنی است؟ هیهات!). این آیه بر "لَهُم فِیهَا مَا یَشَاءُونَ" که در چند جای قرآن آمده، حدّ می‌زند و از این حیث آیهٔ مهمّی است. 🔹عبارتِ آخر - یعنی "سَنَجْزِي الشَّاكِرِينَ" - را بعضی‌ها اشاره به طایفهٔ سوم دانسته‌اند و گفته‌اند انسان یا اهلِ دنیاست، یا اهلِ عُقبی، یا از شاکرین. شاکرینِ واقعی چیزی نمی‌خواهند و غایتِ آرزوی‌شان، بندگی کردن و رضای خدا را تحصیل نمودن است؛ طایفهٔ اخیر جز خدا چیزی نمی‌خواهند. @sulookmanavi