📚 ﷽ 📚 🔸"لعب" - یا بازی - خلاصهٔ آدم‌ِ بی‌خداست. یعنی اگر بخواهیم در یک کلمه بگوییم که آدم‌های بی‌خدا به چه مشغولند، باید بگوییم: ... هُمْ يَلْعَبُونَ (اعراف، ۹۸). آدم در بازی می‌دود، عرق می‌ریزد، فریاد می‌زند، می‌بازد، می‌برَد، امّا درواقع هیچ نفعی نبرده و فقط زمانش سوخته. 🔸بازی کارِ بچّه‌هاست، یعنی عاقل از آن منزّه است. زکریا (ع) به یحیی (ع) - که بچّه بود - گفت: پسرم، تو چرا مثلِ دیگر بچّه‌ها بازی نمی‌کنی؟! یحیی (ع) گفت: ما خُلِقنا لَاعِبِين. [وَ مَا خَلَقْنَا السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَ مَا بَيْنَهُمَا لَاعِبِينَ (دخان، ۳۸)]؛ یعنی ما انسان‌ها برای بازی خلق نشده‌ایم. زکریا (ع) - به‌حسبِ نقل - به خدا عرضه داشت: خدایا، بچّه‌ام بازی نمی‌کند! خدا فرمود: مگر خودت دعا نکردی که "... فَهَبْ لِي مِنْ لَدُنْكَ وَلِيًّا" (مریم، ۵)؛ مگر نگفتی خدایا به من ولیّ‌ای عنایت کن؟ 🔸این حالتِ یحیی (ع) نتیجهٔ حکمت است؛ چون خداوند او را در صَباوت حکمت عطا کرده بود: يَا يَحْيَىٰ خُذِ الْكِتَابَ بِقُوَّةٍ ۖ وَ آتَيْنَاهُ الْحُكْمَ صَبِيًّا (مریم، ۱۲). @sulookmanavi