آقا: اسلام انسان را موجودی دوساحتی می‌داند؛ دارای دنیا و آخرت؛ این پایه همه مطالبی است که در باب پیشرفت باید در نظر گرفته شود؛ شاخص عمده این است؛ فارقِ عمده این است اگر یک تمدنی، یک فرهنگ و آئینی، انسان را تک ساحتی دانست و خوشبختی او را فقط در زندگی مادیِ دنیائی به حساب آورد، طبعاً پیشرفت در منطق او، با پیشرفت در منطق اسلام - که انسان را دو ساحتی می‌داند به کلی متفاوت خواهد بود کشور ما و جامعه اسلامی آن وقتی پیشرفته است که نه فقط دنیای مردم را آباد کند، بلکه آخرت مردم را هم آباد کند پیغمبران این را می‌خواهند: دنیا و آخرت دقت: آقا می‌فرمایند شاخص و فارق عمده این نکته است اما حتی یک جمله هم در دانشکده‌های علوم انسانی وجود ندارد که به این مساله پرداخته باشد. حتی یک کلمه نسل آفتاب