💌 فرازی از وصیت نامه شهید والامقام حسین آقا خانلو
🌷🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃🌷
🌟عمریست که گفتارمان با کردارمان چونان حق و باطل در ستیزند. به زبان خدا را می خوانیم و به درون خود را. هنگام سخن گفتن افلاکی هستیم، چنان که ملائک بر گرد ما می چرخند و به وقت کمر بستن خاکی هستیم، چونان که حیوانات در بر ما ملک می شوند و ما باهم ازل، می مانیم و می تاریم و می بندیم و می شکمی.
🌟این خود از خود نیست، بلکه تابع و مطیع نفس خویش است. آن قدر با این اسب توسن می تازیم و آن قدر با این کشتی، سکان می رانیم دیوانه وار، زنگی و مست، با چشمی کور و چراغی خاموش در دل شب، و هنگامی که از نفََس افتادیم، خود را در کام هلاکت می یابیم. و در این جاست که اگر بیدار شویم و چشم دلمان باز شود و به خود آییم، به یاد او خواهیم افتاد. ناخودآگاه نامش بر زبان جاری می شود، یادش در دل جان می گیرد و آشنا و گمشدة ایمان را در اوج غریبی و درماندگی می یابیم. و اینگونه است که شمعِ دل می افروزد، ستارگان، ماه و خورشید، زمین و زمانه، همه را به سوی او می خوانند و در این جاست که ما خود را به یک باره در محضرش می بینیم که او همیشه بوده و هست.
العالم محضر الله، لا تعصوا فی محضره
╰━━🌷🕊🌼🕊🌷━━╯
«اَلَّلهُم‌عجِّل‌‌لِوَلیِڪَ‌‌الفرَج»