📝 درباره مباحثه علی مهدیان و صدرالساداتی
آیت‌الله خامنه‌ای: «هرکس که بخواهد در محیط زندگی مردم منشأ عدالت شود، اوّل باید در درونِ خود تقوای الهی را رعایت کند.» ۱۳۷۹/۱۲/۲۶
«اگر به نام عدالت‌خواهی و به نام انقلابیگری، اخلاق را زیر پا بگذاریم، ضرر کرده‌ایم؛ از خط امام منحرف شده‌ایم.» ۱۳۹۰/۰۳/۱۴
اخیرا مباحثه‌ای مکتوب میان حجت‌الاسلام علی مهدیان و حجت‌الاسلام صدرالساداتی در فضای مجازی صورت گرفت. ماجرا از یادداشت مهدیان پیرامون دو شیوه‌ی عدالت‌خواهی آغاز شد، سپس با پاسخ صدرالساداتی و پاسخ متقابل مهدیان ادامه یافت و برخی مباحثات در فضای مجازی و حقیقی را نیز به دنبال داشت.
فارغ از محتوای این مباحثه که در جای خود حاوی نکات مهم و بصیرت‌بخشی پیرامون اصول و چارچوب حرکت عدالت‌خواهانه‌ی انقلابی است (و در اینجا قصد ورود به آن را ندارم) یک نکته از حیث روش و ادبیات این مباحثه برایم جالب و درس‌آموز بود:
مهدیان در نقد خود نسبت به مُدل عدالت‌خواهی صدرالساداتی، ضمن اشاره به دلسوزی صدرالساداتی روش عدالت‌خواهی او را را فاقد هماهنگی لازم با رویکرد راهبردی انقلابی و نتیجه‌ی آن را به‌نفع پازلِ دشمن دانسته بود و در متن دوم خود نیز از صدرالساداتی با عناوینی چون سید عزیز و برادر بزرگوار یاد می‌کند. اما در نقطه‌ی مقابل صدرالساداتی بدون پاسخ استدلالی به اشکالات مطرح شده در نقد، عباراتی چون تزویر و مقدسین جاهل و... را حواله‌ی مهدیان می‌کند.
سوال این است: فردی که برادر دینی و مومن به آرمان‌های انقلاب را که نقدی از حیث روشی بر او دارد با بداخلاقی تمام اینگونه می‌نوازد در مقابل دیگرانی که به زعم او ایراد یا فسادی دارند چه انصاف و عدالتی دارد؟!
🆔 @tabyinehagh