وقتی مالمان را به فقیر می‌دهیم، درواقع به او می‌گوییم: « من که نمی‌توانم این بار را با خودم تا قیامت بیاورم، اما تو می‌توانی، این بار را برای من بیاور!» هیچ‌کسی نمی‌تواند اموال خودش را با خودش تا قیامت بیاورد! مگر این‌که آن را به دیگری بسپرد تا برایش بیاورد. ادبیات دین ما این‌گونه است.