نرخ بهره، شمشیر دولبه بانک‌مرکزی در جدیدترین گزارش خود نرخ بهرۀ بین بانکی را ۱۱ صدم درصد افزایش داد و به ۲۳.۸۰ درصد رساند که یک رکورد جدید محسوب می شود. در سیستم بانکی ، بانک ها برای ایجاد تعادل در نقدینگی خود ، از بانک مرکزی یا از بانک های دیگر وام دریافت می کنند. نرخ بهره بین بانکی به معنای هزینه استقراض ( یا به اصطلاح سود وام) می باشد. یکی از ابزارها برای کنترل تورم، کنترل نرخ بهره است. زمانی که تورم در کشور بالاست، بانک مرکزی با افزایش نرخ سود بین بانکی باعث کاهش استقراض بانک‌های از بانک مرکزی می‌شود. این کار در نهایت منجر به کاهش عرضه پول و مهار تورم خواهد شد. البته از آنجا که نقدینگی در کشور ما معلول نرخ ارز است، افزایش نرخ بهره، کارکرد اصلی خود را از دست داده است، اما می تواند اثرگذار باشد. در اینجا هدف بانک مرکزی کنترل و نظارت بیشتر بر بانک‌ها است. زمانی که نرخ سود بین بانکی افزایش می یابد، بانک‌ها با افزایش نرخ سپرده سعی در جذب سرمایه و به نوعی قرض گیری از مردم می‎کنند. در این شرایط اگر قوانین بانک مرکزی مانع باشد، بازار سیاهِ اعطای سود بیشتر به نقدینگی و خروج از چارچوب های قانونی بانک مرکزی، گسترش می یابد. لذا بخشی از سرمایه ها به جای ورود به بازارهای مولد ، وارد بانک ها می شوند و باعث تشدید رکود می شوند. بنابراین استفاده از مکانیزم نرخ بهره، می تواند منافع و آسیب هایی را برای اقتصاد به همراه داشته باشد. لذا نمی تواند به صورت بلند مدت در نرخ های بالا تثبیت شود. @tahlileghtesadi