بسم الله الرحمن الرحیم رسول اکرم صل الله علیه و آله فرمود : خدا نور ما را در آدم جلوه گر ساخت، از این جهت او را شایسته این کرد که ملائکه به احترامِ این نور در برابر او به سجده بیفتند . و خدا را سجده کنند به تعظیم و تکریمِ آدم. (بحارالانوار ج ۱۱ ص ۱۴۰) همچنین در قرآن آمده : « فاذا سوَّیتُه و نفختُ فیه من روحی، فقعوا له ساجدین» (حجر ۲۹) یعنی : وقتی من این خلقت ظاهریِ آدم را معتدل و تسویه کردم، و لایق نمودم که این روحی که از روحِ من است در او بدمم، آنگاه همه باید بیفتید برای او سجده کننده . و این روح، روحِ نبوت بود که آدم را قابلِ نمود تا بر او وحیِ الهی نازل شود . نمی‌بینی که به رفتنِ روحِ نبوت این جسم قابلِ نزولِ وحی الهی نیست ! پس مرادِ خدا از «و نفخت فیه من روحی» همه انسانها نیست، چرا که وجودِ هیچ‌یک از ایشان منشأ، و محلِ نزولِ وحی الهی نیست . گو اینکه در بین ایشان بلکه بیشترِ ایشان کفار و منافقین و ادیان منحرفه هست، و نشاید که از روحِ خدا که منشأ فعالیت است کفر و طغیان سر بزند . همین فرمایش گویای این مطلب است که همه انسانها مسجود ملائکه نبوده و نیستند، چرا که نور محمد و آل محمد در ایشان جلوگر نبوده و نیست . و نشاید که ملائکه به کفار و دشمنان، و عاصیان سجده کنند . پس بشر خلیفة الله نیستند، مگر معصومینِ الهی .