چرا روحانی تنها مانده است؟ جعفر گلابی در بخشی از یادداشت خود در روزنامه اعتماد با عنوان «رئیس‌جمهور تنها!» نوشت: «درست است که ‏دستان دولت برای اقدام و اجرا چندان باز نبوده و نیست ولی آنجا که ربطی به محدودیت‌ها و فشار‌های مخالفان هم نداشت، بسیاری ‏از انتظار‌ها عقیم ماند و به مشورت‌ها و دلسوزی‌ها وقعی نهاده نشد. ظاهراً یکی از مشکلات اصلی به روابط رئیس‌جمهور با ‏شخصیت‌ها، چهره‌ها، جریان‌ها و گروه‌های مختلف و حتی مدیران ارشد دولتی بازمی‌گردد که ظاهراً مسئولانه مدیریت نشد و در ‏اختصاص زمان به آن اهتمامی نشد و شاید از این زاویه انزوایی خودساخته پیش آمد! رئیس‌جمهور افزون بر تمشیت امور اجرایی، ‏باید توان اقناع حداکثری و جذب همدلی و همکاری افراد و مدیران مختلف را داشته باشد و برای آن وقت بگذارد که در این صورت ‏برای دولت و برنامه‌هایش جریانی قدرتمند از حمایت ساخته می‌شود. به نظر ‏می‌رسد این معنا حتی برای وزیران و رؤسای سازمان‌های عریض و طویل دولتی هم برساخته نشد، تا جایی که خود آقای روحانی ‏از ایشان انتقاد کرد که روزه سکوت گرفته‌اند! چرا کسانی که پست و سمت و صندلی خود را ‏مدیون رئیس‌جمهور هستند، انگیزه لازم برای دفاع از دولت را نداشته‌اند و دیده نشده که به دفاع تمام‌قد از منویات ایشان بپردازند؟»