«مَن اَکثَرَ ذِکرَ اللهِ اَحَبَّه» : کسی که خدا را زیاد یاد کند او را دوست دارد . هر اندازه که انسان سعی کند به خدا توجه داشته باشد و سعی کند که در مقامِ "توجه" استقامت و ثبات قدم داشته باشد ، هر چه بر این حال بیشتر باقی بماند قلبش شعله ور تر می شود و محبتش نسبت به خداوند افزون تر . و این محبت ما به خدا باعث می شود که او نیز ما را بیشتر دوست بدارد . خداوند در قرآن کریم می فرماید : « اُذکُرونی اَذکُرکُم» : مرا یاد کنید تا شما را یاد کنم . شکی نیست که خدا به همه خلائق توجه دارد و همیشه به یاد همه آن هاست ، اما این یک توجه عام است . از این آیه برداشت می شود که یاد خدا باعث می شود که خدا به طور خاص به ما توجه کند و مسلما توجه خاص خدا فوائد بیشتری برای انسان دارد . البته اولیای خدا به دنبال سود و فایده شخصی نیستند ؛ آن ها عاشق خدا هستند و همین که معشوق به آن ها توجه کند گویی همه عالم را به آن ها داده اند و از این رو به سراغ ذکر الهی می روند . در حدیثی از امام صادق هست که : [خداوند می فرماید :] هر کس مرا در نهان یاد کند من او را آشکارا یاد می کنم . این حدیث یکی از آثار ذکر را توجه الهی بیان می کند . بعلاوه این نکته که اگر این ذکر پنهانی باشد خداوند او را آشکارا یاد می کند . گویا خداوند در جزای ذکر پنهانی او طوری به او توجه می کند که آثار این توجه در ظاهر و در مقابل چشمان اطرافیان نمایان می شود . مثلا ذکرپنهانی و خالصانه نورانیتی به انسان می دهد که نمایان است و دیگران را به سمت انسان جذب می کند . 🍃 🌼🍃 @takhooda 🦋