زهد و پارسائی روحانیت در شرایط کنونی، زهد و قناعت، تکلیف مضاعف است. در روزگار دوری از حکومت، پارسایی روحانیت، برای او اعتبار می‌آفرید اینک اگر روحانی، با ارتباط و پیوندهای قدرت و یا غیر آن، از سطح زندگی معمولی جامعه فاصله بگیرد و نمای رفاه و اشرافیت را در زندگی خود نشان دهد، اجر و ارزش زهد تاریخی حوزه را نیز از بین خواهد برد. ناظران و نسل حاضر و آینده، آن زهد و قناعت را نه خصلتی انتخابی، بلکه شرایطی طبیعی و اجباری تلقی خواهند کرد و با بدبینی به آن خواهند نگریست. بنابراین زیاده‌روی‌ها و تعلقات مادی روحانی تنها شخص او و جامعه روحانیت موجود را لکه‌دار نمی‌کند بلکه ارزش تاریخی میراث ارجمند حوزه و روحانیت را نیز به خطر خواهد افکند: امروز بیشتر از همیشه روحانیون بایستی از تنعمات و رفاه مادی پهلو تهی کنند. این تجافی، امروز برای ما وظیفه است؛ چون ما الگوییم. آن‌روز که زیر شلاق بودیم، اگر بی‌اعتنایی و بی‌رغبتی نشان می‌دادیم، طبع ما بود. امروز، روزی است که اگر روحانی، تمکنی هم در اختیارش قرار می‌گیرد، به اخیار خودش، از آن تمکن دست بکشد، این هم چیز اساسی است. (سخنرانی مقام معظم رهبری در جمع علما و روحانیون بیرجند، 1366/1/3 ┄┅═══❉☀️❉═══┅┄ 🌤«اللّهمَّ‌عَجِّلْ‌لِوَلِیِّڪَ‌الفَرَج»🌤 #طلبگی_عشق_است @talabegeeshgast