↫ بسمـ الله الرحمنـ الرحیمـــ ↬ اللّهُمَّ صَلِّ علیٰ مُحمَّدٍ و آل مُحمَّدٍ و عَجِّل فرَجَهُم. 🔹مسئله ۷۰،در خصوص فعل متعدی و لازم و همچنین در خصوص مفعول به و احکامش است🔹 فعل تام،سه نوع است. أ.نوع اول متعدی است،و این فعلی است که مستقلا و بدون کمک از چیزی مفعول را نصب میدهد.(گاه یک مفعول،گاه دو و گاه سه مفعول را نصب میدهد). مثلِ"سَمِعَ،ظَنَّ و أَعْلَمَ" ب.نوع دوم لازم،یا"قاصر" است،نوعی که هرگز به صورت مستقل مفعولی را نصب نمیدهد،ولی به کمک اشياء دیگر میتواند مفعول را نصب دهد. مثل فعلِ"اسرفَ""انتهیٰ"و"قَعَدَ"در مثال"إذا اسرفَ الأحمقُ فی مالِه إنتهی امرُه الی الفقرِ و قَعَدَ فی بیتِه" وهر یک از"مال،فقر و بیت" برای فعل قبلشان در معنی مفعول هستند.(و در اصطلاح مفعول نیستند). سوال:وقتی در معنی و در حکم مفعول هستند آیا در توابع این نوع از مفعول های معنوی و حکمی،مراعت به صورت نصبی جایز است.؟ جواب(از شارح کتاب مفصل که میفرمایید):بله،لفظ این نوع،مجرور است ولی محلشان منصوب است و تبعیت به صورت نصب ایرادی ندارد.پس عطف به صورت مجرور به اعتبار لفظشان و عطف به صورت منصوب به اعتبار محلشان صحیح است. مثال"مررت بزیدٍ و بکرٍ،بکراً" عباس حسن:بهتر اهمال این نظر است و بگویم در توابع این نوع از مفعول ها فقط مجرور شدن صحیح است. ج:نوعی که گاه به صورت متعدی و گاه به صورت لازم استعمال میشوند،مثلِ"شَکَرَ و نَصـَحَ". #نحو وافی جلد دوم خلاصه صفحه۱۱۹ تا۱۲۱ https://eitaa.com/joinchat/2729246727C8ff5234cd0