کارگردان نظام نرگس آبیار را به جرات باید کارگردان نظام نامید. بی حاشیه، بی سروصدا و بی ادعا اما انصافا تیرهایی که از چله کمان می کشد دقیقا به هدف می خورد. موضوعات بکر و نابی که هر کارگردانی حاضر نیست سراغش برود را به بهترین نحو از آب در می آورد. از شاهکار «شیار ۱۴۳» که انتظار مادران شهداء را در بستر فرهنگ اصیل ما به صحنه درآورد تا «نفس» که یک خانواده معمولی را آنچنان هنرمندانه و طبیعی در متن انقلاب و دفاع مقدس به تصویر می کشد که حیرت انگیز است. و در پایان هم فیلم جذاب و دیدنی «شبی که ماه کامل شد» که عاشقانه ای است در زمینه گروهک تروریستی جندالله و عبدالمالک ریگی. مزیت خانم آبیار این است که هم واقعا با فرهنگ ایران اسلامی و انقلابی کشور ما آشنایند و در این زمینه واقعا انسان وقتی فیلم های ایشان را نگاه می کند احساس قرابت با فضای فیلم می کند، طوری که گویا از ابتدای زندگی در همین فضای موضوع فیلم رشد کرده و بزرگ شده، مشکلی که در بسیاری از محصولات به اصطلاح ارزشی وجود دارد که تماشاگر احساس می کند که کارگردان واقعا از روی دغدغه فیلم را تهیه نکرده یا نتوانسته وارد عالم معنای آن مساله شود و حالت شعارزدگی در آن موج می زند، از سوی دیگر جذابیت کارها و داستانهای ایشان است که حقا انسان را پای تماشای آن میخ کوب می کند. فیلمهای انقلابی و مردمی، هویتی مثل هویت انقلاب اسلامی مثل حقیقت جمهوری اسلامی.