باعرض سلام واحترام به استاد عزیزم و اعضای کانال موسسه ترنم توحیدی. بااجازه ی استاد منم می خواستم به عنوان یک دوست دلسوز و مو سفیدکانال، درجواب دوستمون که گفتند دل مثل شیشه هست نظری بدم. اگربخوایم به این دل بها بدیم ضربه ی سختی می خوریم.نزدیک ترین کس بنده، بخاطر همین بها دادن به دل مثل شیشه، افسردگی شدید روحی گرفته وچندین ساله تحت درمانه. ولی متاسفانه روز به روز بدتر میشه.کارش به جایی رسیده که باهمه، حتی خواهر،برادرش قطع رابطه کرده. به نظر بنده ی حقیر،اگر انسان اولاخود را مشغول به رفع عیوب خود کند و دوما دو سه ساعتی از روز،خود را مشغول به کاری کند (هنری یا درآمدی) دیگه وقتی برای ناراحت شدن ودل شکستگی پیدا نمی کنه.اصلا یادش میره طرف مقابل چی بهش گفته.وقتی دنبال تهذیب نفس خودش باشه،متوجه میشه که وجود خودش پراز عیوب مختلفه. دیگه وقتی نمی مونه که به رفتار ناخوش آیند دیگران فکر کنه.با خودش میگه خُب گفت که گفت. بزار اینقدر بگه که خسته بشه و...