خیلی وقتها شده که ما خیری به یه نفر رسوندیم با نیت «برای رضای خدا» اما اگه از همون آدم ضربه ای بخوریم اول چیزی که به ذهنمون می رسه اینه؛ «بشکنه این دست که نمک نداره» یا «کلا من شانس ندارم به هرکس خوبی کردم ، بدی دیدم» مهربون بودن عالیه، اما عالی‌تر اینه که از محبتی که کردیم رد بشیم! و دریافت کننده ی محبتمون را مدیون ندونیم. چون ما کاری برای او نکردیم که انتظار پاسخ از او داشته باشیم. اینکه اخلاقا، جواب محبت، محبته. کاملا درسته! اما ما با طرف مقابل کار نداریم، هر کس باید روی درستی عمل خودش توجه کنه؛ دست بی نمک دستی هست که خیری را به دیگران رسونده و همینطور دراز مونده که کی طرف میخواد جبران کنه. ❣محبت برای رضای خدا یعنی از لحظه ای که نیت کردیم پاسخ را از خدا گرفتیم؛ دیگه منتظر پاسخ از بنده اش نیستیم، خدا جبران میکنه. بنده ش رو بی خیال! بی توقع مهربون باشیم، برای ما خدا کافی‌ست...