🌸🌱🌸🌱🌸 🌱🌸🌱🌸🌱 🌸🌱🌸 🌱🌸 🌸 #یادت_باشد قسمت109 لحطه تحویل سال ۹۴ نصفه شب بود حمید آن لحظه خواب بود عیدی برای من روسری قهوه ای با حاشیه کار شده خریده بود،خودش هم همان پیراهنی را پوشید که من از مشهد برایش سوغاتی خریده بودم و بزرگ در آمده بود، اکثر مهمانی ها همین پیراهن را می پوشید اولین سالی بود که دنبال پول نو می گشت که به بچه ها عیدی بدهد. چند ساعت بعد از سال تحویل آقا سعید به همراه خانمش و نرگس آمدند پیش ما تا با هم برای دید و بازدید به خانه اقوام برویم برای ناهار آش رشته خوردیم، حمید کلی با نرگس برادرزاده اش بازی کرد علاقه خاصی به او داشت، خیلی کم پیش می آمد حمید بچه نوزاد را بغل کند، می گفت: می ترسم از بس ریزه میزه و کوچکه چیزیش بشه ولی نرگس را بغل می کرد، این ارتباط دوطرفه بود، نرگس هم حمید را دوست داشت با اینکه صورت حمید و بابای خودش کاملاً شبیه هم بود اما احساس می کردم نرگس آنها را از تشخیص می دهد بغل حمید که می رفت نمی خواست جدا بشود، نرگس را که بغل کرد گفت: کوچولو منو صدا کن به من بگو عمو! گفتم: حمید دست بردار! آخه بچه چند ماهه که نمی تونه صحبت کنه. همان روز همه عید دیدنی ها را با هم رفتیم روزهای دوم و سوم حوصله ما از بیکاری سر رفته بود، گفتم: عجب اشتباهی کردیم با عجله همه عید دیدنی ها را یک روزه رفتیم، چون ما کوچک تر بودیم باید دو سه روزی صبر می کردیم تا بقیه برای عید دیدنی خانه ما بیایند، کم کم مهمان های خانه ما هم از راه رسیدند، پذیرایی از مهمان ها مثل همیشه با حمید بود، هر مهمانی که می آمد یک باقلوا با آن ها می خورد، بعد برای این که خودش دوباره باقلوا بخورد به مهمان ها دور دوم را هم تعارف می کرد! یک روز از تعطیلات عید را هم به سنبل آباد رفتیم حمید برای کمک به پدرش بیل به دست راهی باغ شد و من سمت خانه رفتم، تا رسیدم خروس یکی از اهالی روستا با سرعت به دنبالم افتاد، از این حرکت غافلگیر شده بودم، در حالی که ترسیده بودم عین جن بسم الله زده فرار را بر قرار ترجیح دادم، حمید تا صدای من را شنیده بود با ترس به سمت حیاط دویده بود، فکر می کرد اتفاقی افتاده حسابی نگران شده بود تا رسید و اوضاع را دید بیلی که دستش بود را سه کنج دیوار گذاشت و روی زمین ولو شد، از خنده داشت غش می کرد، حرصم گرفته بود دور حیاط می چرخیدم و برای حمید خط و نشان می کشیدم، خروس هم دست بردار نبود. تا یکی دو ساعت با حمید سر سنگین بودم گفتم: تو منو از دست اون خروس نجات ندادی، حمید تا حرفش می شد نمی توانست جلوی خنده اش را بگیرد، گفت : تو همسر پاسداری، دختر پاسداری، کمربند مشکی کاراته داری، خوبه خروس دیدی خرس نبوده، شوخی می کرد و می خندید شاید هم می خواست حرص من را دربیاورد! هر وقت که سنبل آباد بودیم با عمه حتما برای قرائت فاتحه سر مزار پدربزرگم می رفتیم، با اینکه پدربزرگم وقتی پدرم دوساله بود فوت کرده بود ولی همیشه سر مزارش احساس عمیقی نسبت به او داشتم، قبرستان روستا وسط یک باغ بزرگ قرار داشت، حمید از بالای کوه ما را می دید که سر مزار نشسته ایم و از همان جا برایمان دست تکان می داد. در مسیر برگشت از سنبل آباد بودیم که خاله نسرین تماس گرفت و ما را برای شام دعوت کرد، چون می دانستم حمید در جمع های فامیلی عمومأ سربزیر و ساکت است و خیلی کم حرف می زند به خاله گفتم: خاله جون راضی به زحمتت نبودیم ولی اگر امکانش هست پدر و مادر منو هم دعوت کن چون شوهرخاله که ساکته ،شوهر من هم که کم حرف حداقل بابای من این وسط میانه میدون رو بگیره و صحبت کنه این دوتا گوش کنن! واقعیت رفتار حمید همین بود، برعکس زمانی که بین رفقا و همکارهایش بود و تیریپ شیطنت بر می داشت اما در جمع فامیل به ویژه وقتی که بزرگ ترها بودند می شد یک حمید کم حرف گوشه نشین! به همراه خانواده خودم و حمید شام منزل خاله بودیم سفره شام را تازه جمع کرده بودیم که گوشی حمید زنگ خورد، بعد از سلام و احوال پرسی برای اینکه بتواند راحت تر صحبت کند رفت داخل راهرو، چند دقیقه ای صحبت هایش طول کشید، وقتی برگشت خوشحالی از چهره اش فهمید، از داخل آشپزخانه با سر پرسیدم: جور شد؟ لبخندی زد و زیر لب گفت: الهی شکر! ادامه دارد.... #شهیدحمیدسیاهکالی 🌹https://eitaa.com/tarigh3