🍂
🔻 بی آرام / ۴
برای سردار شهید
حاج اسماعیل فرجوانی
روایت زهرا امینی
بقلم، فاطمه بهبودی
•••━🌼🍃━━━━━━━━•••━
من از اتاق درآمدم. گل از گل اسماعیل شکفت. حاج خانم گفت: "بیا ... این هم زن و بچه ت، ول کردی رفتی!" چشم های اسماعیل درشت شد و گفت: «بچه چیه؟» حاج خانم گفت: «زهرا بارداره.» داشتم از خجالت آب میشدم. اسماعیل گفت: "مامان، شما می دونستید دختر دایی بارداره و آوردیدش اهواز؟ پاشید برید! شرایط اینجا خیلی بد شده." حاج خانم گفت: "من نمیدونم. تو زنت رو راضی کن، همین حالا بر می گردیم."
اسماعیل وقتی دید بی قرارم، شاید هم به خاطر بارداریام، کوتاه آمد و قبول کرد که چند روزی بمانیم. بعد از یک هفته حاج خانم گفت: "زهرا، دیگه پاشو جمع کن بریم. من کلی کار دارم."
گفتم:" من نمی آم! "
اخم هایش در هم رفت،
- یعنی چی که نمیآم. من الان برگردم داداشم نمی پرسه دختر منرو زیر تیر و ترکش گذاشتی و اومدی.
گفتم: «من یا با اسماعیل بر میگردم یا برنمی گردم!» گفت: «پس باشه شوهرت بیاد تکلیفت رو روشن کنه.»
اسماعیل شب آمد. نه گذاشت و نه برداشت، گفت: «اینجا خطرناکه. تو هم بارداری، اگه طوریت بشه حتی یکی از همسایه ها نیست یه لیوان آب دستت بده. با مامان برگرد اصفهان» گفتم: «طوریم نمیشه بذار پیشت بمونم.» صدایش را زیر برد:
- دختردایی من که نمیتونم پیشت بمونم. باید برم. میخوای اینجا تنها بمونی؟
گفتم: « بالاخره هفته ای یه بار که می آی به خونه سربزنی.» نمی دانم دلش سوخت یا خودش هم بدش نمی آمد من در اهواز بمانم که مقاومت نکرد. حاج خانم به اصفهان برگشت و من ماندم.
تنهایی و دوری از خانواده اذیتم میکرد، اما همین که اسماعیل آخر شب ها به خانه میآمد انگار دنیا را به من می دادند. با اینکه آفتاب نزده از خانه می رفت به همان آخر شب آمدنش دلگرم بودم. میگفت ببین من رو به چه کاری واداشتی. توی جبهه م؛ اما دلم پیش توئه که اتفاقی برات نیفته. دل من برایش غنج می رفت و او پی کارهایش بود. گفتم پسردایی میشه به من هم یاد بدی مث تو خوب باشم؟» می گفت: «تو خوبی. از این بهتر چی میخوام!» میگفتم: «نه. یه آدم خوبی مثل خودت؛ خوش اخلاق و با ایمان." می خندید
- داری سربه سرم میذاری؟
- نه به خدا از ته دل میگم.
رفته رفته بارداری، خودش را نشان میداد. گاهی دل درد و کمر درد شدید میگرفتم و مدام به خودم غر میزدم:"این چه وقت حامله شدن بود!"
از صبح تا شب تنها بودم. گاهی یاد نسرین خانم می افتادم که شش ماه در بیمارستان مصطفی خمینی بود و جز اسماعیل هیچ کس نمی دانست. بنده خدا تعریف میکرد یک وقت هایی دلم میگرفت. خدا خیر بدهد به مردمی که به بیمارستانها سر می زدند و با آمدنشان غم دلمان سبک می شد. بنده های خدا انگار به دیدار قوم و خویششان آمده بودند. برایمان آبمیوه و کمپوت و گل می آوردند و میگفتند اگر مادرت اینجا نیست، من جای مادرت! اگر دلت هوای خواهرت را کرده، من جای خواهرت، هر چه میخواهی به من بگو اما من طاقت نسرین خانم را در خودم نمیدیدم و به اسماعیل غر می زدم: «تو رو خدا کمتر
برو منطقه. من روزا تنهام.» او هم ابروها را بالا می انداخت:
- یادته بهت چی گفتم؟ گفتم وضع جبهه خرابه قراره پشت سر هم عمليات بشه. من پاشم بیام پیش تو بچه های دیگه زن ندارن؟ چند تا از بچه ها مثل ما تازه ازدواج کرده ان. نمیگن تو داری میری؛ پس ما چی؟ انصافه این کار رو بکنم؟ حرفی نداشتم و بغضم را می خوردم. او هم نگاهم میکرد و سر تکان میداد اما آخرش به دلداری دادنم ختم میشد.
اواخر شهریورماه یک روز اسماعیل آمد و گفت: «دختردایی! مرخصی گرفتم، میخوام ببرمت مشهد" کم مانده بود از خوشحالی بال در بیاورم. بلیت قطار گرفت و مسافر شدیم.
🌹
@tarigh3