خیلی عجیبه آدم مومن باشد ولی در گذر زمان به سمت کمال تغییر نکند ! ... یعنی چطور میشود یک آدم ۱۰ سال بگذرد ولی هنوز اخلاق و کردارش همان باشد که قبلا بوده است... پس تو داشتی چی کار می کردی این مدت ؟ مگر هدف از آفرینش تو در دنیا انسان سازی تو نیست ؟ مگر نباید از منظر روحانی قوی میشدی ؟ مگر نباید با شهادت و دل کندن از همه چیز بنده بی چون و چرای خداوند می شدی ؟ تو چرا ۱۰ سال گذشت و هنوز همانی ؟ و این به نظرم بزرگترین اسرافیست که انسان نسبت به عمر خودش دارد ! هنوز آقا یا خانم وقتی از او می پرسی آیا نمی خواهی اصلاح شوی ، در جواب می گوید مگر من عیبی هم دارم ؟ چرا تشنگی وجود ندارد ؟ چرا درد نیست تا درمان پیدا شود ؟ چرا همه از نظر عقلی و روحی خودشان را کامل می دانند و تنها چیزی که کم دارند مادیات است ؟ واقعا مگر میشود کسی مومن باشد اما تشنگی و درد فقر معنوی را در وجودش احساس نکند و تمام وقت در پی اصلاح و رشد و کمال روحانیش نرود ؟