کانال طب اسلامی و سنتی سید یاسین موسوی: مرزنجوش با نام¬های توکلیجه، مرزنگوش، حب¬الفیل، اذان الفار، ثاموس و ریحان سلیمان نیز نامیده می¬شود و معروف ترین خاصیت طبی آن آرامبخشی است. از نظر پزشکی مرزنجوش سرشار از فلانوءیدها، تانن¬ها وگلیکوزیدهای فنولیک است و طبق گزارش¬های علمی دارای خواص آنتی¬اکسیدان و ضد میکروبی قوی بر عوامل پاتوژن انسانی و نیز عوامل فساد موادغذایی است و در نتیجه مصرف آن برای تقویت بدن در برابر عفونت¬¬ها بسیار موثر است. همچنین تاکنون بررسی¬های بسیاری در مورد خواص بیولوژیک، فارماکولوژیک و آنالیز ترکیبات مرزنجوش انجام شده است و اثرات مثبت آن بر درمان برخی بیماری¬ها مورد توجه قرار گرفته است. طبع مرزنجوش گرم وخشک است و در طب سنتی از مرزنجوش برای تسکین اعصاب و رفع بی¬حوصلگی، برای رفع افسردگی، کمک به درمان سردرد، بیماری حرکتی، نفخ شکم، قولنج کودکان، تهوع، درد مفاصل و عضلات، سرفه و درمان سرماخوردگی استفاده می¬شود. گیاه مرزنجوش همچنین به عنوان یک ادکلن طبیعی نیز شهرت دارد و از گذشته برای برطرف کردن کک و مک استفاده می شده است. @Teb_sayed_ya_seen برخی توصیه¬های پزشکی در خصوص استفاده از مرزنجوش: در صورت بروز تهوع، استفراغ و یا اسهال مصرف مرزنجوش باید متوقف شود و از زیاده¬روی در مصرف آن بدون نظر پزشک متخصص خودداری شود و بیمارا ن مبتلا به ناراحتی¬های کلیوی از مصرف مرزنجوش نیز خودداری کنند. حکیم عقیلی خراسانی در مخزن¬الادویه آورده است: «معرّب از مرزنگوش فارسي و غير اذان¬الفار است، چه اصلاًَ برگ او شبيه به گوش موش نيست و از جملة رياحين خوشبو است و در خـانه¬هـا زرع مي¬كنند. برگش طولاني و كم عرض و گلش سفيد مايل به سرخي و تخمش مانند تخم ريحان و شفاف است و مؤلّف مغني اشتباه نموده كه اذان¬الفار باشد و مؤلّف اختيارات را اشتباهات زياده بر آن است كه در اينجا به او تصريح بايد نمود. او در آخر دوم گرم و در اوّل خشك و در افعال بهتر از سوسنبر و محلّل و ملطّف و جالي و جاذب و مدرّ بول و حيض و مفتّت حصات و مفرّح و مسخّن اعضاء و مجفّف رطوبات معده و امعاء و جهت مغص و قولنج ريحي و استسقاء و سدّة جگر و سپرز و دماغ و جهت خفقان و وجع الفؤاد و ماليخولياي مراقي و لقوه و درد سينه و سرفه و ضيق¬النّفس و رياح سپرز و درد سر و شقيقه و حبس زكام و عسر بول و احتباس حيض و شراي بلغمي نافع است و طلاي او با حنا در حمام جهت درد سر بارد مجرّب است و برگ خشك او با عسل جهت آثار خون منجمد تحت چشم و با سركه جهت گزيدن عقرب و جهت كلف و بدبویي عرق و با موم روغن جهت التواي عصب و اورام بلغمي و با مغره جهت ورم حارّ چشم نافع است و با بزرالبنج جهت ورم انثيان مجرب و بویيدن او جهت سدّة منخرين و دماغ و تقويت مستي شراب و منع خمار و سعوط آب او جهت تنقية دماغ و لقوه و صرع و خاييدن او با نمك و فروبردن او جهت رفع سيلان آب دهان و اكتحال آب او جهت ابتداي نزول آب و ضعف باصره مفيد است و ماليدن آب او بر موضع حجامت رافع اثر زخم آن و فرزجة او مدرّ حيض مي¬باشد و قدر شربت از جرم او تا دو مثقال و در مطبوخات تا هفت مثقال و مضرّ گرده و مصلحش كاسني و تخم خرفه و بدلش سوسنبر است و روغن مرزنجوش كه آب او را با مثل او روغن زيتون بجوشانند تا روغن بماند، جهت فالج و رعشه و كزاز و شقيقه و درد سربارد و تحليل رياح و تفتيح سدّه و گراني سامعه نافع است و بخور مرزنجوش رافع مضرّت هواي وبایي و گريزانندة هوام است.» مرّ گياهي كه از آن صمغ مر گرفته مي¬شود درختچه¬اي است خاردار داراي شاخه¬هاي كوتاه. گل¬هاي آن دو نوع نر و ماده. ميوه آن گرد به شكل گلابي و كمي گوشتي است. محل رويش اين درختچه و گونه¬ها مختلف آن مناطق گرمسيري جنوب عربستان، حبشه و قسمت جنوبي درياي سرخ مقابل بندر عدن و سرانجام سواحل افريقايي درياي سرخ و سواحل سومالي در افريقا مي¬باشد. چون اين صمغ بيشتر از عربستان و حجاز به ايران وارد مي¬شود غالباً در سفرهاي حج در بازار مكه و حجاز براي فروش عرضه مي گردد، در ايران آن را مرمكي يا مرحجازي نامند كه البته با صمغ عربي متفاوت است و نبايد با آن اشتباه شود. مشخصات صمغ مر مكي در فصل گرما مانند اغلب صمغ¬ها به مقدار كم خود به خود از تنه و ساقة درخت ترشح مي¬كند ولي براي اينكه به مقدار زيادتر گرفته شود، تنة درخت را شكاف مي¬دهند و شيره درخت كه ابتدا سفيد و بعد از ماندن قرمز مايل به قهوه¬اي مي¬شود خارج مي¬شود. اين نوع مرمكي را كه نوع مرغوب و خالص است اصطلاحاً «مرالبطارح» مي¬نامند. روش ديگر براي استخراج مر اين است كه پوست درخت را گرفته و با قطعات تنه يا ساقه در آب جوش مي¬پزد و پس از پختن آن را صاف مي¬نمايند و سپس آن را تبخير مي¬كنند و رسوبات منجمد باقيمانده پس از تبخير تحت نام مر به بازار عرضه مي شود.