ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 📙 نام کتاب: نورالدین پسر ایران 📖 شماره صفحه: 581 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ بچه ها مجبور شدند به کمک چوب و اورکتها برانکاردهایی درست کنند تا بچه های بدحال را به چادر برسانند. مرا هم محرم کول گرفت. البته هم مرا بر پشتش میبرد و هم بد و بیراه بود که نثارم میکرد. ـ سید! الهی که به بدحالی بیفتی! مدتی میگذشت و دوباره میگفت: «سید! هر چی خوردن باشه مال توئه و هر چی کار باشه مال من...» میگفت و من هم می شنیدم اما قادر به جواب دادن نبودم. دندانهایم از مدتی قبل قفل شده بود، چانه ام ورم کرده بود و چنان عذابی داشت که فکر میکردم روی همه زجرهای پیشینم را سفید کرده است. فقط گاهی محض روحیه دادن دم گوش محرم زمزمه میکردم:محرم! دورت بگردم! بنده خدا محرم، در آن شرایط که هر کس به سختی خودش را حرکت میداد واقعاً غیرت به خرج داده و کولم کرده بود. با اینکه غر میزد اما گاهی سربه سرم میگذاشت و میگفت: «سید! چطوره که حالا بندازمت ته دره!... آخه چه کار کنم؟! از یک طرف فرماندهمی! از یک طرف بچه مسجدمان! چه جوری بذارمت و برم...» در آن برف و بوران بعد از حدود شش کیلومتر پیادهر وی در آن وضع که حدود چهار ساعت طول کشیده بود، رسیدیم به چادرها و بچه ها رفتند سراغ دوا و دکتر. دکتر آمد و وضعم را دید، اما کار زیادی نمیشد کرد. اغلب بچه ها مریض شده بودند تفاوت فقط در شدت بیماری بود. نه منطقه لو رفته بود و نه عراق خبر داشت، فقط در آن فصل سال و با نیروهایی که در محاصره برف و سرما توانشان را از دست داده بودند، عملیات منتفی بود. ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 📙 نام کتاب: نورالدین پسر ایران 📖 شماره صفحه: 582 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ راه باز شد و به ما دستور ترک منطقه داده شد. همان روزها بود که قرارگاه رمضان عملیات دیگری از پشت منطقه استقرار ما آغاز کرد که ما در آن شرکت نداشتیم. همه وسایل و چادرها در اردوگاه شهید داوودآبادی ماندند و ما پیاده به محلی آمدیم که کمپرسیها منتظرمان بودند. البته من که از شدت بیماری نای راه رفتن نداشتم دوباره پشت یکی دیگر از بچه ها سوار شده بودم. حدود سه ساعت این پیاده روی طول کشید. باد عجیبی میوزید و صورتها از سوز سرما سرخ شده بود. بدنۀ آهنی ماشینها در میان آن باد و بوران یخ زده بود ولی نیروها چاره ای جز سوار شدن به این یخچال متحرک نداشتند. مرا جلوی ماشین کنار راننده سوار کردند، طبق معمول! البته تنها نبودم. حسن حسین زاده هم مریض بود، یک چشم او هم مثل چشم من بود. آقا جلال هم که از قبل زخمی بود همراه ما بود. خلاصه ما سه نفر کیپ هم کنار راننده نشسته بودیم؛ بیخبر از حال بچه ها در پشت کمپرسی، هرچند فکرمان پیش آنها بود. حداکثر سرعت ماشین شصت کیلومتر در ساعت بود اما در آن حال با وزش باد و بارش شدید برف که به ماشین میخورد خدا میداند چه بر سر بچه ها می آمد، ماشین نه چادر داشت نه چیزی. در راه معطل شدیم. کوه ریزش کرده و راه بسته بود. ماشینها سه چهار ساعت باید منتظر می ایستادند تا راه باز شود. بالاخره مسیر یک و نیم ساعته تا بانه را شش ساعته پیمودیم. در مسیر برای نماز نگه داشتیم اما جای خوبی نبود و بیشتر بچه ها ترجیح دادند همانجا پشت کمپرسی با تیمم نماز بخوانند. عملیاتی نکرده بودیم اما واقعاً در آن شرایط به اندازه چند عملیات سختی کشیدیم. ✅ @telaavat