أمير المؤمنين عليه السّلام ميفرمايد: وَ يُنْفَخُ فِى الصُّورِ فَتَزْهَقُ كُلُّ مُهْجَةٍ، وَ تَبْكَمُ كُلُّ لَهْجَةٍ، وَ تُدَكُّ الشُّمُّ الشَّوَامِخُ، وَ الصُّمُّ الرَّوَاسِخُ؛ فَيَصِيرُ صَلْدُهَا سَرَاباً رَقْرَقًا، وَ مَعْهَدُهَا قَاعاً سَمْلَقاً؛ فَلَا شَفِيعٌ يَشْفَعُ، وَ لَا حَمِيمٌ يَدْفَعُ، وَ لَا مَعْذِرَةٌ تَنْفَعُ «و در صور دميده مي شود، و به پيرو آن هر صاحب نفسى مىميرد، و هر زبان گويائى لال مي گردد، و بناهاى عظيم و رفيع فرومي ريزند، و چيزهاى صُلب و سخت بى بنيان و پوچ ميگردند؛ امور محكمه و مستحكمه و واقعيّات اين عالم چون سرابِ بى اعتبار واهى جلوه مىكنند، و محلّ و موطن اين امور هموار و مستوى ميگردد؛ در آن هنگام هيچ شفيعى نيست كه به دردِ انسان خورد و شفاعت كند، و هيچ يار مهربانى نيست كه از انسان دفاع كند، و هيچ پوزش و عذرخواهىاى نيست كه بكار آيد.» نهج البلاغه خطبه ی 193 🔺کانال تذکرة الاولیاء @tezkar