دنیا برایتان لحظه‌ای درنگ نمی‌کند و بود و نبودتان به دنیا توفیقی ندارد . ولی ابد جوری حساب میشوید و از آزمایش ِ دنیوی‌ مو از ماست کشیده میشود که خیلی چیزها را اصلا خودتان یادتان نمی‌آید و آن زمان در تعجب ِعمیق، دست و پا میزنید . . آیا همین را میخواهید ؟ که دنیای فانی و پست را به عقبای ابدی و عظیم، ترجیح بدهید ؟ .