🍃تغافل و به روی نیاوردن 🔹تغافل یا نادیده انگاری برخی از گناهان سبب می‌شود که گنهکار، جسور نشود و قبح گناه از بین نرود. این شیوه، در جایی که گناه از نظر شرع، قبح کمتری دارد (گناهان صغیره) و گنهکار تلاش می‌کند دیگران متوجه گناه او نشوند، اهمیت بیشتری دارد. 🔹بنابراین، برای این‌که حریم‌ها شکسته نشود، گاهی باید خود را به تغافل بزنیم؛ یعنی اگر از گناه و فساد کسی با خبر شدیم، آن را به رخ او نکشیم و چنان وانمود کنیم که از گناهان او خبر نداریم؛ تا زشتی گناه، همچنان باقی بماند و قبح کارهای بد از میان نرود. افرادی که احساس کنند آبرویشان رفته، بیشتر در گرداب گناه غرق می‌شوند؛ چون می‌پندارد آب که از سر گذشت، چه یک نی چه صد نی. 🔹تغافل در جایی است که نهی از منکر و امر به معروف با آن تحقق پیدا کند و نباید باعث شود گناهان کبیره علنی، مخاطب در انجام خلاف میدان را بازتر یابد و جرأتش بیشتر شود و از تغافل سوءاستفاده کند. تغافل در امور جزئی و خطاهای فردی است؛ اما آنجا که پای منافع ملی، امنیت کشور و مصالح عمومی باشد، جای تغافل نیست. تغافل از نقشه‌ها و فتنه گری‌های دشمنان، از بزرگترین منکرها است. @Vajebefaramushshode