شهیدی از تبار روحانیت، در اوج گمنامی و مظلومیت بسم الله الرحمن الرحیم وصلی الله علی محمّد وآله الطاهرین. روزی در نجف، کنار ضریح مطهر اول مظلوم عالم علیه السلام به حضرت عرضه داشتم: آقاجان! نَمی بسیار ناچیز از دریای مظلومیت شما به ما شیعیان [محبینتان] رسید، آنهم در حالی که بسیاری از ماها فقط شیعه‌ی اسمی و شناسنامه‌ای هستیم؛ به آقا گفتم البته این مظلومیت را به پادشاهی جهان نمی‌دهیم😭 در این میان، روحانیت (و روحانیت متعهد و اصیل) سهم بیشتری از مظلومیت را به خود اختصاص داده است. مولا زین‌العابدین علیه السلام فرموده است: کشته شدن در راه خدا عادت، و شهادت کرامت ماست. انگار این عادت معهود و کرامت مشهود آل‌الله علیهم السلام، به شاگردان سعادت‌قرین مکتب ایشان نیز تسرّی داده شده که هرازگاهی عالمی فرزانه و وارسته و طلبه‌ای جهادگر در گوشه‌ای هدف سوءقصد جهّال قوم و افراد لاابالی و اوباش قرار می‌گیرد و مظلومانه و بی‌گناه در خون خود می‌غلطد. در این چند سال اخیر، موارد متعددی از حمله‌ی مسلحانه‌ی افراد شرور به طلاب و روحانیون را شاهد بوده‌ایم که به شهادت ایشان منجر گشته است: - محمد خرسند، امام جمعه‌ی کازرون. - سه روحانی حرم مطهر رضوی علیه السلام. - آرمان علی‌وردی - سجاد شهرکی - طلبه‌ی مظلوم همدانی - و ... همین چند وقت پیش بود آیت‌الله عباسعلی سلیمانی در بابلسر به همین طریق و بسیار ناگهانی و ناجوانمردانه به شهادت رسید. و امروز هفتم خرداد، سالگشت شهادت یکی دیگر از این سلسله‌ی نورانی مبلّغان و تلاشگران عرصه‌ی فرهنگ دینی است که در روز شهادت حضرت باب‌الحوائج موسی بن جعفر علیهما السلام به شهادت رسیده است. آری! مرحوم آیت‌الله حاج شیخ عبدالکریم عیدگاهی عالمی فرزانه بود که با یتیمی و بی‌پدری بزرگ شده و رشد کرده بود. در چهاردهمین بهار عمرش، سایه‌ی پربرکت‌ پدر از سرش دور شده، تحت کفالت برادر روحانی‌اش که به روضه‌خوانی اشتغال داشته، روزگار می‌گذراند. کلام اخوی در جهت تشویق او به فراگیری علوم دینی مؤثر افتاده، راه نورانی شاگردی مکتب امام صادق علیه السلام را از همان زادگاه‌اش مشهدالرضا علیه السلام پی می‌گیرد. در بیست سالگی پس از استغناء از حوزه‌ی درسی مشهد، هوای هجرت به بحرالعلم نجف و هم‌جواری با باب‌ العلم نبوی علیهما السلام به دلش می‌افتد، راحتی و آسایش وطن را به تحت‌الحمایگی باب یتیمان علیه السلام معاوضه می‌نماید و می‌رود که مجلس‌نشین درس فقیه سترگ، میرزای بزرگ شیرازی گشته، در اندک‌زمانی نظر استاد فاضل خود را به خویش معطوف دارد. عبدالکریم که مفتخر به دریافت اجازه‌ی اجتهاد از میراز بود، پس از رحلت ایشان، ملازمت مجلس درس مرحوم آخوند خراسانی را اختیار کرد که آنجا هم خوش درخشیده، مورد تفقد و حمایت صاحب‌کفایه قرار گرفت. عیدگاهی که در فقه و اصول و تفسیر و ... به سرحد رشد و کمال خود رسیده بود، به حکم آیه‌ی شریفه‌ی قرآن، به جایگاه اولیه‌ی خود، مشهد رجعت می‌نماید تا حاصل سال‌ها «تفقه فی‌الدین» را در اختیار عالم و عامی وطن‌اش قرار دهد. سال‌های حضورش در مشهد مشحون از تلاش و مجاهده، تدریس و تبلیغ، امر به معروف و نهی از منکر بود تا اینکه علی‌رغم سن کم (۵۴ سال) در ۲۵ رجب سال ۱۳۳۴ (۷ خرداد ۱۲۹۸ ه‌ش) در حمله‌ی اشرار مسلح شربت شهادت نوشید. آن شب، نماز مغرب و عشاء را در حرم مطهر خوانده، در حال مراجعت بود که فاسقی از خدا بی‌خبر او را با گلوله مورد هدف قرار داده، به شهادت رساند. رواق دارالسیاده، زیر چهلچراغ، برای عبدالکریم عیدگاهی روضه‌‌ای از ریاض جنت است که در جوار روضه‌ی منوره‌ی سلطان خراسان علیه السلام قسمت و روزی‌اش شده است؛ هنیئاً له والسلام علیکم ورحمةالله وبرکاته علی‌رضا احمدی دهبالایی (ایلامی) یکشنبه ۷ خرداد ۱۴۰۲ ؛ ۸ ذی‌القعده ۱۴۴۴ https://eitaa.com/vaqayeolayam