بَکّاء واحدالعین بسم الله الرحمن الرحیم وصلی الله علی محمد وآله الطاهرین. گاه، قلم را یارای لغزیدن روی کاغذ نیست و به سختی می‌تراود و می‌خرامد. گاه، این قلم است که کلمات را می‌رقصاند. و گاه، کلمات، عنان قلم را در کف اختیار گرفته، او را به حرکت وامی‌دارند. این عبارت‌های پریشان، گویای حال زار قلم امروز است که در شرح حال کسی تقلا می‌کند که از عظمت و بزرگی مقامش مدهوش و سرگشته شده است. آری! امروز سالگشت وفات فقیه کبیر و عارف واصل، یگانه‌ی روزگار و برگزیده‌ی اعصار، مرحوم آیت‌الله «سید احمد کربلایی» است که به تاریخ ۲۷ شوّال سال ۱۳۳۲ه‌ق (۲۶ شهریور ۱۲۹۳ ه‌ش) در نجف وفات یافته، تحت قبه‌ی سامیه‌ی نباءالعظیم و امام‌المتقین، امیرالمؤمنین علیه السلام و پشت سر آن حضرت مدفون گشت. او در نماز چنان گریه می‌کرد و از خود بی‌خود می‌شد که به «بَکّاء» شهرت یافته بود و چون یک چشم خود را از دست داد، «واحدالعین‌»ش خواندند. او شاگرد و وصی سلطان سریر پارسایی، مرحوم «ملاحسین قلی همدانی» بود که کوه عظیم توحید و سرسلسله‌ی عارفان و سالار فرزانگان، حضرت آیةالحق «سید علی‌آقا قاضی طباطبایی» را در زلال محضر خویش پروراند و همین، دال بر اوج و عمق عظمت شأن و رفعت مرتبه‌ی اوست. آن قلّه‌ی علم و تجلی‌گاه دانش جعفری علیه السلام که مرحوم آیت‌الله محمدحسین اصفهانی (کمپانی) در وصف‌اش فرموده: احدی را در فقه مثل او ندیده‌ام، علی‌رغم اینکه در چهل‌سالگی نامزد مقام منیع مرجعیت شیعه بود، ولی از افتاء و صدور احکام خودداری کرد و حتی در نامه‌ای به آیت‌الله العظمی محمدتقی شیرازی که مقلدین خود را در احتیاطات خویش به وی ارجاع داده بود، نوشت: «روز قیامت از شما نخواهم گذشت و به محضر خدای تعالیٰ از شما شکایت خواهم نمود»!!! در میان همه‌ی خصائص او، دو مورد خودنمایی عجیبی دارند؛ به نحوی که به آنها شهره بود: - توجه تام به حضرت ولی‌عصر عجل الله فرجه. - علاقه و محبت وافر و خدمت و نوکری در حق مادرش. به روح مطهر و منور خودش و استادش و شاگرد پهلوان و نام‌آورش صلوات. والسلام علیکم ورحمت‌الله وبرکاته علی‌رضا احمدی دهبالایی (ایلامی) دوشنبه ۱۷ اردیبهشت ۱۴۰۳ ؛ ۲۷ شوال ۱۴۴۵ به ما بپیوندید https://eitaa.com/vaqayeolayam [دوستان‌تان را به وقایع‌الایام دعوت کنید]