ترجمه آیلت از تفسیرالمیزان
سوره 41
سوره مبارکه فصلت
صفحه 477
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند بخشنده مهربان
حم (1)
حاء، ميم. (1)
تَنْزِيلٌ مِنَ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ (2)
[اين قرآن] فرود آورده شده از جانب آن [خداى ]رحمان رحيم است. (2)
كِتَابٌ فُصِّلَتْ آيَاتُهُ قُرْآنًا عَرَبِيًّا لِقَوْمٍ يَعْلَمُونَ (3)
کتابى است خواندنى به زبان عربى که آياتش براى مردمى که دانا هستند تبيين شده است. (3)
بَشِيرًا وَنَذِيرًا فَأَعْرَضَ أَكْثَرُهُمْ فَهُمْ لَا يَسْمَعُونَ (4)
در حالى که بشارت دهنده و اخطار کننده است، پس بيشتر آنان روى گرداندند و از اين رو آنان [حق را ]نمى شنوند. (4)
وَقَالُوا قُلُوبُنَا فِي أَكِنَّةٍ مِمَّا تَدْعُونَا إِلَيْهِ وَفِي آذَانِنَا وَقْرٌ وَمِنْ بَيْنِنَا وَبَيْنِكَ حِجَابٌ فَاعْمَلْ إِنَّنَا عَامِلُونَ (5)
و گفتند: قلب هاى ما از آنچه ما را به آن دعوت مى کنى محجوب است و در گوش هاى ما سنگينى است و ميان ما و تو حائلى وجود دارد، پس تو [آنچه مى توانى] بکن که ما نيز قطعاً [آنچه مى توانيم ]مى کنيم. (5)
قُلْ إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ يُوحَىٰ إِلَيَّ أَنَّمَا إِلَٰهُكُمْ إِلَٰهٌ وَاحِدٌ فَاسْتَقِيمُوا إِلَيْهِ وَاسْتَغْفِرُوهُ ۗ وَوَيْلٌ لِلْمُشْرِكِينَ (6)
بگو: جز اين نيست که من بشرى مانند شما هستم که به من وحى مى شود که معبود شما معبودى يگانه است پس مستقيم به سوى او توجّه کنيد و از او آمرزش بخواهيد، و واى بر مشرکان! (6)
الَّذِينَ لَا يُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَهُمْ بِالْآخِرَةِ هُمْ كَافِرُونَ (7)
همانان که زکات نمى دهند و آنان خود منکر آخرت اند. (7)
إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَهُمْ أَجْرٌ غَيْرُ مَمْنُونٍ (8)
بى شک کسانى که ايمان آورده و کارهاى شايسته انجام داده اند، براى آنان اجرى تمام نشدنى خواهد بود. (8)
۞ قُلْ أَئِنَّكُمْ لَتَكْفُرُونَ بِالَّذِي خَلَقَ الْأَرْضَ فِي يَوْمَيْنِ وَتَجْعَلُونَ لَهُ أَنْدَادًا ۚ ذَٰلِكَ رَبُّ الْعَالَمِينَ (9)
بگو: آيا شما حتماً به آن خدايى که زمين را در دو روز آفريد کفر مىورزيد و براى او همتايى قرار مى دهيد؟ اين است خداوندگار جهانيان. (9)
وَجَعَلَ فِيهَا رَوَاسِيَ مِنْ فَوْقِهَا وَبَارَكَ فِيهَا وَقَدَّرَ فِيهَا أَقْوَاتَهَا فِي أَرْبَعَةِ أَيَّامٍ سَوَاءً لِلسَّائِلِينَ (10)
و در زمين کوه هايى ثابت بر روى آن قرار داد و در آن خير فراوان نهاد و موادّ خوراکى آن را در چهار روز در آن اندازه گيرى کرد که براى خواهندگان برابرِ نيازشان است. (10)
ثُمَّ اسْتَوَىٰ إِلَى السَّمَاءِ وَهِيَ دُخَانٌ فَقَالَ لَهَا وَلِلْأَرْضِ ائْتِيَا طَوْعًا أَوْ كَرْهًا قَالَتَا أَتَيْنَا طَائِعِينَ (11)
سپس به سوى آسمان در حالى که دود بود توجه کرد، پس به آن و به زمين [با فرمان تکوين ]گفت: با رغبت يا کراهت بياييد (شکل بگيريد) [با زبان حال ]گفتند: فرمان پذير آمديم (شکل گرفتيم). (11)