انسان متقی درحیطه توهّمِ پاکی وخودبزرگ بینی قرارنمی گیرد دنیا پر از تاریکی‌ها و آلودگی‌ها ست دنیا پر از تاریکی‌ها و آلودگی‌هایی است، که از راه‌های مختلف واردِ ذهن و روان و ضمیرِ آدم میشن: از راهِ چشم.. از راهِ گوش.. از طریقِ اوهام و خیالات.. از طریقِ آرزوپروری.. از طریقِ قضاوت‌ها و پیش‌داوری‌ها و... خلاصه آلودگی‌ها و تاریکی‌ها از یه راهی وارد میشن، و ریشه‌ی همه‌ی اونها هم نفسِ مخرّبِ شیطانی است. در این دنیای پر از گناه و تاریکی و آلودگی، آدم هر چقدر هم که خوب باشه، باز هم در معرضِ انواعِ تشعشعاتِ آلوده‌کننده قرار داره. روحِ آدم همواره در محاصره‌ی معاصی روحِ آدم همواره در محاصره‌ی دروغ، فریب، شهوت، غضب و دیگر صفاتِ رذیله قرار داره. با این حال چه کسی میتونه واقعاً خودش رو پاکیزه بدونه؟! بسیاری از کسانی که ادّعای پاکی می‌کنند، در توهّم به سر می‌برند. توهّمِ پاک بودن دارند. قرآن کریم یه جورایی به ماها طعنه میزنه، و می‌فرماید ما که از حال و روزِ شما خبر داریم. بیخود ادّعای پاک بودن نکنید. به قول معروف، جلوی قاضی و ملّق‌بازی؟؟!! هُوَ أَعْلَمُ بِکُمْ إِذْ أَنشَأَکُم مِّنَ الْأَرْضِ وَ إِذْ أَنتُمْ أَجِنَّةٌ فِی بُطُونِ أُمَّهَاتِکُمْ، فَلَا تُزَکُّوا أَنفُسَکُمْ، هُوَ أَعْلَمُ بِمَنِ اتَّقَی او نسبت به شما از همه آگاهتر است، از آن هنگام که شما را از زمین آفرید و در آن موقع که بصورت جنینهایی در شکم مادرانتان بودید. پس خودستایی نکنید و خود را پاک نپندارید، او متقین و پاکان را بهتر می‌شناسد. این آیه‌ی شریفه، به سالکانِ طریق حق و حقیقت، یک ملاکِ ارزنده تقدیم میکنه، و میگه که: توهّمِ پاکی، با حقیقتِ پاکی یکسان نیست. توهّمِ پاکی، یک بیماری خطرناکه، و خودش زائیده‌ی ناپاکی است. کسی که توهّمِ پاکی داره، به راحتی خودش رو بی‌گناه میدونه، و بقیه رو گناه‌کار و خطاکار میدونه. خودش رو بر حق میدونه، و بقیه رو ناحق. چنین روحیه‌ای و چنین طرزِ تفکری، آغازِ تضادّ و درگیری و تفرقه است. بسیاری از درگیری‌ها و اختلافات ریشه‌اش همین‌جاست، که یک نفر خودش رو خوب میدونه، و بقیه رو خطاکار و گناه‌کار و... امّا قرآن میگه کسی که تقوا داشته باشه، از این بیماریِ خطرناک دوره، و هیچ ادّعایی نداره. این هم یکی دیگه از ثمرات و اثراتِ فراوانِ تقوا است که در این آیه بهش اشاره شده: فَلَا تُزَکُّوا أَنفُسَکُمْ توهّمِ پاکی نداشته باشید. هُوَ أَعْلَمُ بِمَنِ اتَّقَی او شخصِ با تقوا را بهتر می‌شناسد. آدم متقی هرگز خودش رو برتر از دیگران نمیدونه. از خودبرتربینی دوره. انسانِ با تقوا هیچ ادّعایی نداره، و به عبادتش نمی‌باله، و اصلاً به اون چشمِ امید ندوخته، بلکه امیدش تنها به رحمتِ الهی است. انسانِ با تقوا، اینجور جاها تسلیم محضه. و با این تسلیم، خودش رو حفظ کرده. شخصِ متقی خالی از خواسته و آرزوست، اهل گذر است.. پس به چیزی نمی چسبه، و چیزی رو مالِ خود نمیکنه.. متقی سبکبال، سبکبار و رهاست. در فکرِ تَصاحُبِ چیزی یاقضاوت نیست. یک متقی اهلِ قضاوت کردنِ دیگران نیست، و اگر در موقعیتی مجبور بشه، نهایتاً به نظر دادن بسنده میکنه، و از قضاوتِ نهایی پرهیز میکنه. نزد متقی، همواره حجم نادانسته‌ها به مراتب بیشتر از دانسته‌هاست. آدمی که تقوا داشته باشه، هیچ موقع مسئولیتی رو قبول نمیکنه که نسبت به اون آگاهی و علم نداره، یا فراتر از توانایی‌هاشه. آدمِ متقی همیشه امرِ خودش رو به خدا واگذار میکنه، و زبانِ حالش اینه: أُفَوِّضُ أَمْرِی إِلَی اللهِ، إِنَّ اللهَ بَصِیرٌ بِالْعِبَادِ ☜ کارِ خود را به خدا واگذار می‌کنم، چرا که خداوند نسبت به بندگانش بیناست. سوره غافر آیه۴۴ سوره نجم آیه ۳۲ کانالمون ⇩ https://eitaa.com/joinchat/815333562Cf516a20880 گروه احکام ⇩ https://eitaa.com/joinchat/2175991819Cb06cb5d8af