سلام و عرض ادب خدمت همکاران فرهیخته
روز مادر توفیق زیارت شاعره معاصر قمی خانم اقدس کاظمی (مژگان) را داشتم.
این بانوی فرهیخته بیش از ۱۰۰ جلد کتاب نوشته اند. بیشتر کتابها در قالب شعر هستند. واقعه کربلا را به شعر در آورده و چاپ کرده اند.
اولین زن راننده در قم بوده اند. اولین مدرسه شبانه را در قم تاسیس کرده اند. و با کهولت سن و بیماری( کولستومی و دیالیز)، همچنان در حال سرودن شعرهای حماسی و مذهبی هستند.
پرسیدم چرا ایشان را در رسانه معرفی نمی کنید؟ گفتند منتظریم از دنیا برود بعد اعلام می کنیم.
آیا این مایه خجالت جامعه نیست؟
آیا این عقب ماندگی فرهنگی را نمی رساند؟
این خانم در زمان خودش شیرزنی بوده است. در زمانی که اجازه درس خواندن به دخترها را نمی دادند این خانم تحصیل می کند. فرصتهای زیادی داشت برای ترک وطن اما نرفت و ماند تا برای کشورش افتخار آفرین باشد.
اگر این زن در تبریز بود ببینید چه می کردند. انطور که با شهریار کردند و جهانی شد.
یادم می اید در تبریز دانشجو بودم و شهریار بیمار بود و روزهای اخر عمرش نمی دانید دانشگاه علوم پزشکی و همه اساتید تبریز برای او بسیج شده بودند.
حتی برای او مواد مخدر( بخاطر بیماری نیاز به مصرف داشت) از علوم پزشکی تا مین می کردند تا دمی بیشتر زنده بماند.
و مقبره ای شایسته ساختند.
اما در قم با این خانم و امثال ایشان که کم نداریم منتظرند بمیرد تا در صدا و سیما بگن بله یه خانمی بود شاعر و فوت شد. آیا فایده خواهد داشت؟
شهریار: فرهنگ ما برای جهالت فزودن است. مامور زشت بودن و زیبا نمودن است. در بسته باد مدرسه ای را که قصد از ان بر روی ملتی در ذلت گشودن است.
بیایید ما به عنوان قشر تحصیلکرده و فرهیخته کاری کنیم. تا این افراد بیشتر از این در انزوا نمیرند و جامعه نهایت بهره را از استعدادهای ذاتی و تجربیاتشان ببرد. ان شاءالله